Nokia, Google, Segway. Jak najwięksi zapowiadali "rewolucyjny produkt", a ponosili porażkę

Segway miał być bowiem rewolucją na skalę światową, jeśli chodzi o miejski transport. Dean Kamen, twórca pojazdu, snuł wspaniałe wizje miast wolnych od korków i smogu. Na początku mówiono o nim w wielkiej tajemnicy, prezentowano tylko sławnym i bogatym, budowano napięcie.

Kiedy ogłoszono czym jest ten „rewolucyjny środek transportu”, mało kto nie był rozczarowany. Elektroniczna hulajnoga, jak niektórzy złośliwie określają Segway’a, nie dokonała żadnej z zapowiadanych zmian i stała się jedynie gdzieniegdzie spotykaną ciekawostką, a nie powszechnym środkiem transportu.

Czemu Segway nie wypalił? Powodów jest wiele. Pomimo tego, że urządzenie jest szybsze niż przeciętny człowiek, to nie sprawdza się podczas policyjnych pościgów za złodziejami, a to m.in. do policjantów miał trafiać. Lepszy jest już poczciwy koń, który w razie czego może jeszcze kopnąć przestępcę i wzbudza respekt.

Po drugie, cena. Segway do tanich nigdy nie należał, ale nawet dziś, po 14 latach od wprowadzenia go na rynek, najtańsze nowe modele to koszt rzędu 20 tysięcy złotych, a było znacznie drożej. Używane można kupić za mniej, bo około 10 tysięcy. Nie zmienia to jednak faktu, że za tę cenę można kupić samochód, który ma znacznie więcej zastosowań.

Reklamowano to jako alternatywę dla policjantów czy ochroniarzy. Ci jednak często narzekali, że podczas interwencji nie można zostawić go bez opieki, czasem ją wręcz utrudnia, między ludźmi w centrum handlowym szybciej jest przebiec niż przejechać. Do tego nogi użytkownika męczą się od ciągłego stania. Obecnie nic nie wskazuje na to, by Segway miał szansę na zostanie czymś więcej niż tylko ciekawostką. Dość ironicznie inwestor Jimi Heselden, który kupił firmę Segway Inc. od twórcy i pomysłodawcy, zmarł po tym jak spadł z klifu podczas jazdy... Segwayem.

Powodów nikłym zainteresowaniem kodami QR jest sporo. Jednym z najważniejszych jest fakt, że kody QR nie są zbyt wygodne. Często umieszcza je się w nieodpowiednich miejscach, z których zeskanowanie kodu jest trudne. By odczytać kod QR, użytkownik wciąż musi włączyć odpowiednią, wcześniej pobraną aplikację i trzymać telefon w bezruchu przez kilka sekund. Jeśli uda się odczytać kod za pierwszym razem.

Największą klęską Google’a było do tej pory Wave. Pomysł świetny, ale wykonanie spowodowało, że wszystko posypało się jak domek z kart. Google Wave miał umożliwiać ludziom grupowe tworzenie i edytowanie plików. Łączył w sobie funkcje biurowe, programistyczne, a nawet elementy społecznościowe.

Kiedy w 2009 roku trwały testy usługi - żeby się do nich dostać, trzeba było mieć zaproszenie od kogoś, kto już jest w środku. Dochodziło do tego, że handlowano nimi nawet na aukcjach w sieci. Entuzjazm szybko minął. Bardzo szybko wręcz, bo już po roku Google zrezygnowało z projektu. Do jego klęski przyczyniło się jego zbytnie skomplikowanie, które z pracy czyniło drogę przez mękę.

Tempo wzrostu było imponujące, w ciągu pięciu dni 12 mln użytkowników, a pod koniec roku aż 150 mln. Tyle, że znaczna ich większość była martwymi duszami. Konta istniały, bo Google zmuszało do ich zakładania. Np. nie można było komentować na YouTubie nie mając konta na G+. Efektem było to, że z czasem z serwisu korzystało zaledwie 0,27 proc. spośród wszystkich użytkowników Google.

Ostatnio wprost przyznano się do porażki tłumacząc ją tym, że G+ nie było przyjazne dla internautów i bardziej dostosowane do potrzeb twórców niż odbiorców treści. Do tego za bardzo skupiono się na dostosowywaniu serwisu do komputerów stacjonarnych, zamiast iść w kierunku urządzeń mobilnych. Można wręcz powiedzieć, że G+ zrobił błąd stawiając na jakość serwisu, zdjęcia w wysokiej rozdzielczości, a nie jego ogólną dostępność i szybkość. Przeciętnemu internaucie zależy na wygodzie i łatwości w dostępie do informacji, nawet jeśli są one błahe.

Twitter to potęga, zwłaszcza w USA, więc ruch Google można uznać za odważny i na początku nie wyglądało to tragicznie, bo serwis miał wszystko, co potrzeba. Opcje mikroblogowania, statusy jak na Facebooku i do tego integracja z innymi usługami Google. Niestety, wielu użytkowników nie do końca rozumiało jak to dokładnie działa. Gwoździem do trumny stały się problemy z ustawieniami prywatności. Doszło do zbiorowego pozwu ze strony użytkowników i ugody na sumę 8 milionów dolarów. Nie były to gigantyczne pieniądze, dla Google wręcz żadne, ale wizerunkowo wyglądało po prostu źle.

Cena nie była niska, ale nie aż tak zaporowa jak w przypadku Segway’a. Znalazło się wielu takich, którzy byli w stanie zapłacić około tysiąca dolarów. Do tego pomysł nieźle wpisywał się w trend technologii do noszenia.

Ostatecznie projekt nie odniósł spektakularnego sukcesu z powodu obiekcji ludzi, którzy Google Glass nie mieli. Nikt, kto miał garść podstawowych informacji o Google Glass, nie czuł się dobrze w obecności jego użytkownika. Kto z resztą czułby się swobodnie wiedząc, że jesteśmy na bieżąco nagrywani? Posiadacze tego produktu byli wyrzucani z kawiarni, a nawet atakowani na ulicach. Doczekali się w końcu przezwiska „glassholes”.

Google ostatecznie sprzedał więcej „inteligentnych okularów” niż inni producenci, ale projekt i tak zawieszono.

Dlaczego się nie udało? Podstawowym powodem była cena. Za 299 dolarów dostawało się przenośną konsolę do gier, która miała funkcje telefonu, ale było to zdecydowanie za dużo - szczególnie dla grupy docelowej, czyli młodych. Game Boy Advance od Nintendo, którego pozycję próbowała podkopać Nokia, był po pierwsze tańszy (99 dolarów), a po drugie miał znacznie większą bibliotekę gier.

Do tego dochodziła jeszcze kwestia ekranu. Ten umieszczony w N-gage nie dość, że był mały, to jeszcze wyższy niż szerszy, co w przypadku gier kompletnie się nie sprawdza. Nie bez znaczenia był też fakt, że urządzenie to z powodu swoich rozmiarów i kształtów było niewygodne w obsłudze, zarówno jako telefon, jak i konsola. Do końca 2005 roku na świecie sprzedały się niespełna 2 miliony egzemplarzy N-Gage.