Bogacz dorabia jako kierowca Ubera. „Przecież nie dla trzech tysięcy zysku. To moje hobby”

Luksusowe Audi A8 rzadko pojawia się w systemie, ale jak już to robi furorę. – Z czego żyję? wynajmuję mieszkanie. Za 800 tys. sprzedałem te działkę, mógłbym spokojnie nic nie robić. Wszystkich, którzy o tym marzą uprzedzam, to nudne. Po tygodniu błagalibyście o jakieś zajęcie – tak pan Mariusz, kierowca Ubera opowiada swoją historię. Wielu pasażerów słyszało już historię o milionerze, który dla zabawy jeździ luksusowym samochodem jako kierowca do wynajęcia. Nam udaje nam się z nim umówić na rozmowę.

Mariusz twierdzi, że nie potrzebuje wiele do szczęścia: – Mieszkam z partnerką, a koszty życia pokrywa mi najem odziedziczonego mieszkania. Mam trochę oszczędności. Na rozrywki wystarczy mi jak pojeżdżę kilka godzin dziennie. Od godziny 16. do wieczora zlecenia wpadają jedno za drugim – opowiada.

Ponieważ Uber nie stawia specjalnych warunków dla współpracujących z nim kierowców. Społeczność tych "pracowników" to kolorowa zbieranina. Kacper Winiarczyk, rzecznik Ubera potwierdza, że w barwach liczącego 600 aut w Warszawie przewoźnika jeździ kilku hobbystów. – Mieliśmy kierowcę z BMW X6 , dwa Audi A8, Q7, mercedesy. Jeden z kierowców to emerytowany pilot myśliwca inny to artysta z Filharmonii Narodowej – wymienia.

Jednak najwięcej osób pracuje teraz przez pośredników. To tacy podwykonawcy Ubera, firmy, które wynajmują kierowcom nawet po kilkadziesiąt aut. Za 800 złotych miesięcznie kierowca bierze w wynajem małe auto i rusza w trasę. Serwis, opony, ubezpieczenie to zmartwienie wynajmującego.

W USA i na kilku innych rynkach Uber ma już usługę Black oraz Lux – czyli podwożenia klientów luksusowymi samochodami po wyższych stawkach. W Polsce nie wiadomo czy zostanie uruchomiona. Niestety system rezerwacyjny Ubera nie pozwala by zamówić sobie auta według wyposażenia.

– Zdradzę wam tajemnicę Ubera. Kiedy zarabia? – mówi Mariusz. – W szczycie komunikacyjnym kiedy jest najwięcej zleceń klient zamawia samochód dostaje komunikat czy zgadza się na wyższą cenę na przykład 2,5 zł za przejechany kilometr. Wtedy też najczęściej lubię wyjeżdżać w trasę – kończy.

Do Warszawy przyjechał dwa lata temu. Za zarobione funty kupił mieszkanie, ożenił się, ma dziecko. Mała stabilizacja. Jest szefem 9 osobowego zespołu w Chilli Bar w biurowcu przy Jutrzenki w Warszawie. To jedno z warszawskich zagłębi białych kołnierzyków. Przywykło się mówić „niemiecka dolina” bo w pobliżu są Mercedes, Bayer i Bosch. Prowadzone przez niego Chilli Bistro Sodexo to restauracja pracownicza. Żywią się tu pracownicy Panasonica, Microsoftu, Philipsa, ale jest otwarta dla wszystkich gości.

Piotr Bronikowski był w pierwszej fali Polaków, którzy po otwarciu granic w 2004 roku pojechali za chlebem do Londynu. W Polsce pracował jako monter centrali telefonicznych, płacili słabiutko, widoki na podwyżkę miał słabe. Spakował się, wskoczył do autokaru do Londynu, by po paru dniach szukania pracy jak tysiące rodaków trafić na zmywak. – Na Wyspach robota w restauracji zawsze się znajdzie. W domu lubiłem gotowanie i chyba miałem troche talentu bo w rok zostałem szefem kuchni. Od poklepywania przez szefów bolały go plecy. Potem pracował jeszcze w Revolution Vodka Bar, Bar the Cuba. To on stał za bardzo chwalonym włoskim żarciem w londyńskiej restauracji Piccolino. Po 10 latach pracy w branży gastronomicznej może powiedzieć, że owszem, brytyjscy pracodawcy lubią tanich Polaków, ale po paru latach daje o sobie znać szklany sufit rozpięty nad przybyszami znad Wisły.