Żył jak rockandrollowiec, ale… przeżył. Potem rzucił używki i wstąpił do buddyjskiego klasztoru. A jak związał się z Koreanką i oddał mnisią szatę – został menedżerem gwiazd i producentem muzycznym. Z kolei dziś kieruje siecią szkół języka angielskiego, w których uczy się 4 700 dzieci.
Michał Juzoń Michał Juzoń, arch. prywatne
Reklama.
Michał Juzoń do dziś codziennie medytuje Michał Juzoń, arch. prywatne
Michał Juzoń, lat 45, nie wszedł do biznesu jako młody człowiek, który powiedział sobie „chcę być przedsiębiorcą”. Stał się nim stosunkowo niedawno. Od 5 lat jest masterfranczyzobiorcą Helen Doron English na terenie całej północnej Polski.
– Nie mógłbym prowadzić innej biznesowej działalności – na przykład sprzedawać kart kredytowych. To, co mogę robić to jest służba, w szerokim pojęciu. W szkołach Helen Doron uczymy dzieci angielskiego. A to znaczy, że wyposażamy je we wspaniałą umiejętność. Ja sam jestem pasjonatem języka angielskiego i uważam, że to jest wielki skarb. Bo nagle z 38-milionowej rodziny trafiamy do rodziny prawie miliarda ludzi. Mamy otwarty świat, możemy podróżować, porozumieć się. I to właśnie w tym biznesie najbardziej mi się podoba i dlatego to robię – mówi Michał Juzoń w rozmowie z INN:Poland.
Jego droga do obecnego momentu była dość długa i kręta. – W tym czasie gdy normalnie się studiuje na uczelni, ja studiowałem wszelakie narkotyki. Jak już osiągnąłem „graduation” w tej dziedzinie, to poszedłem do Monaru i tam mnie trochę wyprostowali. Potem – pamiętam to doskonale – poszedłem pod Uniwersytet Gdański i popatrzyłem na tablicę wydziałową i pomyślałem sobie „nie, no przecież to nie jest nic ciekawego, nic dobrego mnie nie czeka na tym uniwersytecie” – opowiada nam Juzoń.
Próbował więc zdać do studia wokalno-aktorskiego w Teatrze Muzycznym w Gdyni. Ale zamiast indeksu, dostał etat w chórze. Został aktorem i śpiewakiem w Teatrze Muzycznym w Gdyni.
– Potem uznałem, że należy odłożyć wszystko inne na bok i zająć się wyzwoleniem wszystkich żyjących istot od cierpienia, co oznacza, że porzuciłem wszystko i zająłem się praktyką zen – kontynuuje.
I zaczął z wysokiego C. Najpierw zamieszkał w Warszawie, jako rezydent głównej świątyni zen w koreańskiej szkole Kwan Um. Potem pojechał do Korei, do klasztoru zen. I spędził tam 4 lata, dopóki nie spotkał pewnej pięknej i cudownej (jak wspomina) Koreanki, która sprawiła, że porzucił kaszaję (buddyjski habit). Nic nie trwa wiecznie, więc powrócił do Polski i został menedżerem Tymona Tymańskiego, a później też Leszka Możdżera.
Tego pierwszego znał jeszcze sprzed lat, bo mieszkali w jednej dzielnicy. Michał Juzoń chodził na koncerty zespołu Tymańskiego, Kury i podczas jednego z nich postanowił zmienić swoje życie. Dosłownie.
– Oni mi zrobili coś w sercu, byłem absolutnie zahipnotyzowany tą muzyką, wydawało mi się, że kontaktują się z czymś boskim. Poszedłem potem do Tymona i zapytałem „na czym wy jedziecie, co ty bierzesz, że tak grasz?”. On popatrzył mi w oczy i powiedział „to jest miłość”. Ten moment mną wstrząsnął, był katalizatorem mocnej zmiany. Zacząłem odchodzić od narkotyków, więc w tym sensie bardzo dużo mu zawdzięczam i jest moim bohaterem – mówi dziś Juzoń.
– Po powrocie z koreańskiego klasztoru spotkaliśmy się z Tymonem gdzieś na imprezie, on nie miał menedżera, więc postanowiłem, że mu pomogę. I zostałem menedżerem Tymona, z kolei przez niego trafiłem do Leszka Możdżera. Oni obaj są geniuszami, wspaniałymi artystami i facetami i obydwaj mają ekstremalne, artystyczne ADHD, praca z nimi nigdy nie była nudna ani rutynowa – śmieje się Michał Juzoń.
Po kolejnych kilku latach znowu zmienił całe swoje życie. Trafił do Wrocławia i dostał propozycję zorganizowania Przeglądu Piosenki Aktorskiej w Teatrze Muzycznym Capitol.
– Szukali na gwałt producenta tego wydarzenia, kogoś, kto mógłby to po prostu zrobić szybko i dobrze. Dostałem od nich propozycję. Dobrze się złożyło, bo byłem już trochę zmęczony podróżowaniem po świecie, kolejnymi hotelami i samolotami. A przy okazji zakochałem się w dziewczynie we Wrocławiu. Zostałem zatem producentem tego festiwalu i robiłem go przez kolejne parę lat – wspomina Juzoń.
Z Wrocławiem związał się na dobre. Był producentem, aktorem. Bardzo dobrze wspomina ten czas – mówi, że w Capitolu wykształciła się ekipa bardzo fajnych, awangardowo–progresywnych ludzi, którzy chcieli znaleźć w teatrze muzycznym medium do przekazywania poważnych treści, rozwijających człowieka a nie tylko czystej rozrywki musicalowej. Wszystko szło dobrze, więc oczywiście nadszedł czas na zmiany.
– Po kilku latach we Wrocławiu spotkałem moją Agnieszkę. Byłem już po rozstaniu z moją poprzednią partnerką, poszedłem sam do jakiejś knajpy na sylwestra i natychmiast wiedziałem, że spotkałem kobietę, za którą mam podążać. Złożyłem wymówienie i przeprowadziłem się za Agnieszką do Gdańska. Wiedziałem, że nie mogę wymagać od dziewczyny, żeby rzuciła wszystko i pojechała za mną, bo mi jako facetowi będzie łatwiej zacząć od początku. Więc de facto wróciłem do Gdańska, do swojego miejsca urodzenia – mówi nam Michał Juzoń.
I tak trafił na szkołę językową Helen Doron. Jego obecna żona prowadziła jeden oddział we franczyzie. Na początku niezbyt się tym biznesem interesował, ale w końcu zaczął jej pomagać.
– Mam łatwość pracy organizacyjnej. W ogóle pracy, kontaktu z ludźmi, i to się tu fajnie dało wykorzystać. Szkoła językowa to jest przecież sytuacja polegająca na relacji – twierdzi Juzoń. We dwoje rozwinęli firmę i wykupili franczyzę na całe Trójmiasto i okolice.
– I to całkiem fajnie działało. A potem przyszedł do mnie ówczesny główny masterfranczyzobiorca na północną Polskę. Zaproponował mi przejęcie całej Polski Północnej. Chwilę się wahałem, ale w końcu przejąłem od niego ten teren i od kilku lat jestem na nim masterfranczyzobiorcą – opowiada przedsiębiorca. Obecnie zarządza siecią ponad 30 szkół, w których uczy się angielskiego prawie 5000 dzieci – w tym ok. 400 w szkole jego żony.
– Jak twierdzą w Helen Doron English, rodzice mają dać dzieciom język angielski i matematykę. Ewentualnie dodać trochę muzyki i o nic więcej nie trzeba się już martwić, bo to jest już takie wyposażenie, z którym one sobie świetnie poradzą – mówi.
I na razie nie myśli o kolejnych zmianach. W piwnicy ma małe studio muzyczne, gdzie gra. Codziennie medytuje.
– Mam pięcioletniego synka, który jest sam w sobie niesamowitą przygodą. Życie zawsze coś ciekawego przyniesie. Jeśli ma pan wrażenie, że osiadłem, to na pewno jest to chwilowe. Nam wszystkim za chwilę coś się przytrafi. W zeszłym roku miałem aż za dużo przygód, mam nadzieję, że najbliższy będzie pełen spokoju, rutyny, codziennej zwykłej pracy, zwykłości – mówi nam biznesmen.
