Nie narzekają, że dziewczyny mają trudniej, nie mówią, że są dyskryminowane, tylko działają! Z chłopakami chcą rywalizować jak równy z równym. Właśnie pracują na projektem elektrokonwersji gokarta spalinowego, czyli mówiąc prościej: przerabiają jego napęd ze spalinowego na elektryczny. W maju pojadą nim na międzyuczelnianych zawodach we Francji.

W zakamarkach Politechniki Warszawskiej, w warsztacie, w Międzynarodowy Dzień Kobiet i Dziewcząt w Nauce rozmawiałam z Dominiką Jarosz z Politechniki Warszawskiej o tym, jak to jest być dziewczyną na politechnice, dlaczego Koło Naukowe Elektra, któremu przewodniczy, jest tylko dla dziewczyn i jak wygląda praca nad elektrycznym gokartem. 

Musimy. W maju jedziemy na międzyuczelniane zawody do Francji. W trakcie prac wychodzą jeszcze jakieś drobne elementy, które trzeba kupić. Zamawiamy na bieżąco i składamy. Tak naprawdę to już jest tylko kwestia montażu wszystkiego.

(śmiech) Nie, przetransportujemy go wynajętym busem.

Gokart przyjechał do nas sam. Pewien pan skontaktował się z opiekunem naszego koła i powiedział, że ma do oddania stary gokart spalinowy i czy nie chcielibyśmy coś z nim zrobić.

Tak. Miał do nas przywędrować ze sponsorem. Na początku plan był taki, że dostajemy gokart, finansowanie na niego i nie musimy się o nic martwić – możemy się bawić i działać przy innowacjach. Wersja idealna! Niestety, sponsor się wycofał i musiałyśmy znaleźć inne źródło finansowania.

Całość projektu wyniesie około 20 tys. zł. Dużo kosztów tak naprawdę zredukowałyśmy. Bazujemy na starym gokarcie, który dostałyśmy. Została cała rama. Niestety, nie jest tak, że pieniądze idą tylko na elektrokonwersję. Musimy też wymienić bardzo dużo części, które się po prostu zużyły.

A to sam gokart, kolejne kilka tys. to wyjazd na zawody. Właśnie znalazłyśmy sponsora, żeby kupić kombinezony i koszulki na tę okazję, jednak sfinansowanie wyjazdu na zawody to dalej niewiadoma.

W kole mamy dwie osoby, które zajmują się kontaktem z partnerami, pozyskiwaniem funduszy od firm zewnętrznych oraz różnych współpracy, szkoleń. Jeśli chodzi o dofinansowania z uczelni – to tutaj mamy pewne ograniczenia.

Jest pewna pula na projekty do podziału między wszystkie koła na Politechnice, jednak pozyskanie jakichkolwiek funduszy z uczelni jest problematyczne.

Hmmm… Trudno powiedzieć, na pewno dużo czasu i energii kosztowało nas znalezienie sponsora projektu. To bardzo demotywujące, gdy są pomysły, wszystko jest już zaplanowane, ale brakuje środków na finalizację projektu.

Kolejnym etapem, który wymagał dużego zaangażowania, był zakup wszystkich niezbędnych elementów. 

Tak, to obudowa gokarta.

Tak. Formę wdrukowałyśmy w drukarce 3D, następnie laminowałyśmy ją przy użyciu włókna szklanego i żywicy epoksydowej. Na końcu powierzchnia została wyrównana szpachlą i polakierowana, tak, jak w przypadku kompozytowych elementów karoserii samochodowej.

Kształt zaprojektowała jedna z dziewczyn na swoją inżynierkę, bo część zadań w kole realizuje się właśnie w ramach prac dyplomowych.

Było o niego trochę sporów. Każda chciała przepchnąć swój kolor. Początkowo był plan, że będzie różowy, na co wszystkie przystałyśmy. Uznałyśmy, że to fajnie, bo żeńskie koło i warto to podkreślić.

Później pojawiło się trochę innych głosów. Projektantka chciała, żeby był czerwony, kolejna dziewczyna widziała go w czerni... Ostatecznie został w kolorze różowo-fioletowym.

Tak, i bycie studentem Politechniki Warszawskiej.

Koło powstało przede wszystkim po to, żeby motywować dziewczyny do działania, robienia czegoś poza samym studiowaniem. Na studiach przez 2,5 roku jest prawie sama teoria. Praca w kole pozawala zdobyć praktyczne umiejętności.

Mamy co prawda laboratoria, jednak przekazują zupełnie inną wiedzą. W kole uczymy się takiej myśli inżynierskiej. Podejścia do pewnych rozwiązań. Tu szukamy czegoś nowego, laboratoria skupiają się raczej na tych utartych schematach, które często nie są już nawet nigdzie stosowane.

Koło uczy też samodzielności, bo te laboratoria to często jest jakaś instrukcja, jakieś konkretne parametry do zbadania, do wyliczenia, a tu musimy same myśleć o tym, jak to wszystko poskładać, jak dobrać i dopasować.

Byłoby trudniej, bo dziewczyny mają często taką blokadę. Panuje trochę taki strach, obawa przed pracą przy takich technicznych rzeczach. Myślą, że faceci lepiej takie rzeczy ogarniają, a one by tylko przeszkadzały.

Wiem i z własnego doświadczenia, i jako przewodniczą, która zajmuje się rekrutacją, że bardzo trudno pozyskać do koła dziewczyny z pierwszego roku, bo one myślą, że jeszcze nic nie umieją.

Wszystko zależy tak naprawdę od tego, ile w przeszłości robiło się rzeczy technicznych. I może faktycznie częściej faceci są zaciągani przez ojców do warsztatów. Ola jest w sumie dość świeżym członkiem. Przyszła dopiero w tym roku, czyli na swoim trzecim, a i tak miała poczucie, że przy reszcie nic nie będzie umiała.

Raczej kibicują. Może czasem pojawia się jakieś niedowierzanie, ale to dlatego, że jest duży projekt, który trudno byłoby zrealizować nie tylko w żeńskim kole, lecz w ogóle. Jest taka trochę niepewność, czy to się na pewno uda.

Dlatego czasem żartobliwie pytają: „Czy ten gokart naprawdę pojedzie?”. Nie spotkałam się jednak z niczym nieprzyjemnym.

Raczej nie, zobaczymy, jak będzie na zawodach. Czasami oni coś u nas podpatrzą, czasami my u nich. Tak było z obudową. Kiedy ją wykonałyśmy i efekt był zadowalający, od razu zapytali, jak to zrobiłyśmy.

Myślę, że to się już zmienia i nasze pokolenie już tego tak nie odczuwa. Aczkolwiek znam kilka takich historii. Jak byłam na praktykach, to jedna z pań robiła właśnie podyplomówkę na PW i była jedyną kobietą w grupie. Prowadzący cały czas pytał się jej, czy na pewno pani wszystko rozumie. Mimo że ona była już po inżynierskich studiach, a na sali było też sporo mężczyzn, którzy byli np. po ekonomicznych studiach.

Jak szłam na politechnikę, to przeliczyłam wszystko (śmiech). Byłam totalnie nieświadoma, że to jest taki „typowo męski” kierunek. Na 230 przyjętych na studia było 30 studentek. Na drugim roku zostało ok. 170 osób, w tym 29 dziewczyn.

Faktycznie, wydaje mi się, że kobiety są bardziej konsekwentne, jeśli już się zawezmą i wytrwają.