6 cech, dzięki którym będziesz rozwijał się szybciej niż Chuck Norris

Zarządzając zespołami, mam wspaniałą możliwość obserwowania, jak rozwijają się ludzie w nich pracujący. Widok, jakie robią postępy, jest dla mnie największą nagrodą, jaką może przynieść ta praca. Z drugiej strony widzę, że część z nich rozwija się szybciej od innych, a są i tacy, którzy przekraczają rozwojową prędkość światła, zaprzeczając wszelkim prawom fizyki.

Podczas rozmowy z jedną z takich osób usłyszałem – Krzysztof w ciągu ostatnich 2 lat zrobiłem taki postęp, że jeszcze do dziś porządkuję potarganą od prędkości fryzurę. Nie mogę w to uwierzyć!

Co takiego te osoby mają w sobie, że jedyną granicą ich rozwoju jest niebo, a prawa fizyki zdają się być podporządkowane właśnie nim?

Na podstawie mojego doświadczenia oraz obserwacji wyodrębniłem kilka postaw, które przejawiają osoby rozwijające się dużo szybciej od innych. Są to cechy, których zdecydowanie można się nauczyć, przyjmując optymalną postawę. Kolejność, w której je wymieniam nie jest przypadkowa.

Ta cecha jest najważniejszą cechą pozwalająca na szybki rozwój. Nie chodzi tu o ślepe słuchanie i implementowanie tego, co mówią inne osoby, ale na słuchaniu i odbieraniu jej w taki sposób, żeby nie traktować tej informacji osobiście. Przyjęcie postawy obronnej w tym wypadku jest jednym z najpoważniejszych przeszkód w doskonaleniu samego siebie. Jednym z najczęstszych błędów jest kwestionowanie informacji zwrotnej. Kwestionując ją zamykasz możliwość innej osobie na przekazanie Ci informacji w przyszłości. Jeśli coś w informacji zwrotnej jest dla Ciebie niezrozumiale – dopytaj. W innym wypadu po prostu podziękuj za nią. Pamiętaj, że na końcu to Ty jesteś odpowiedzialny co z nią zrobisz.

Bycie ciekawym pozwala na poszerzanie horyzontów. Będąc ciekawym pozwalasz sobie na zadawanie pytań, których bez ciekawości trudno byłoby zadać. Ciekawość pozwala na zajęcie innych niż dotychczasowa perspektyw. Czy słyszałeś kiedyś dziecko zadające pytania? Pewnie tak – duże oczy, otwarte usta i uszy gotowe do słuchania tego, czego inni nie słyszą-taka postawa pozwoli Ci na szybsze zrozumienie otaczającego świata, co więcej ciekawością pokazujesz, że interesujesz się tym, co robią inne osoby zyskując tym także ich szacunek. Ciekawość pozwoli Ci na efektywniejsze znalezienie rozwiązań na wyzwania, które napotkasz na swojej drodze.

Na spotkaniu z jednych z managerów w moim zespole usłyszałem takie oto stwierdzenie: Codziennie wieczorem, zanim zasnę poświęcam chwilę na przeanalizowanie tego, co się wydarzyło w ciągu mijającego dnia. Dzięki temu rozumiem, dlaczego miałem takie, a nie inne emocje i podjąłem takie, a nie inne decyzje. Wiem, także co zrobiłem dobrze, a co mógłbym następnym razem zrobić inaczej.

Umiejętność zatrzymania się na chwilę, zastanowienia się co się dziś wydarzyło, jak się dziś czułem i jakie emocje kierowały moim takim, a nie innym zachowaniem pozwala na poznanie samego siebie.

Wiedza na temat gdzie chcemy iść, dokąd zmierzamy pozwala na odpowiednie przygotowanie się do drogi. Pozwala na spakowanie do plecaka umiejętności, cech i kompetencji, które będą nam potrzebne do dotarcia do celu. Pamiętaj jednak, że ten plecak będziesz nieść przez całą drogę, dlatego sprawne spakowanie pozwoli na optymalne wykorzystanie energii motywacji w dotarciu do Twojego celu. Nie zapomnij o spakowaniu reakcji na informację zwrotną, ciekawości i autorefleksji – one zdecydowanie przydadzą się podczas Twojej wyprawy i pozwolą na przetrwanie zwłaszcza w trudnych i nieprzewidywalnych warunkach.

W jaki sposób wyruszyć w drogę?

Wyobraź sobie, że wybierasz się w góry. Masz już spakowany plecak, który będziesz niósł do samego celu. W górach warunki zmieniają się jednak gwałtownie. To, w jaki sposób przygotujesz się do wyprawy, mając tę wiedzę, będzie determinować czy dotrzesz do celu, czy nie. Reakcja na niepowodzenia jest dokładnie tym, czym nastawienie podczas wyprawy w góry. Jest wg moich obserwacji jedną z największych przyczyn, dlaczego luzie przestają się rozwijać. Tracą motywację i chęć działania dalej. Nie wiedzą jednak o tym, że niepowodzenia są wpisane w cały proces rozwoju. Widziałeś kiedyś dziecko, które ucząc się chodzić, przewróciło się i pomyślało – już nie mogę – rzucam to, dalej już nie będę uczyć się chodzić! To, co możemy zrobić, to minimalizować niepowodzenia i przygotować się na ich wystąpienie. Jak? Odpowiadając na pytania: co najgorszego może się wydarzyć? Jak na to zareaguję? Jak się do tego przygotuję?

Współpracując i pomagając w rozwoju ludzi zauważyłem, że ci, którzy cieszą się z każdego małego kroku szybciej realizują wyznaczone cele. Z drugiej strony ci, którzy po prostu idą jak przecinak dość szybko się zniechęcają, szybciej przychodzi u nich zmęczenie i brak motywacji. Rzadko kończą, co zaczynają. Dlaczego tak się dzieje? Ponieważ droga do celu to wyprawa, gdzie celem oprócz celu samego w sobie, jest droga. Celebrowanie sukcesów jest jak tankowanie paliwa na stacji benzynowej. Silnik odpoczywa, a Ty przygotowujesz go do dalszej wyprawy, ciesząc się z już przebytej drogi.

Jaki jest wobec tego przepis na skuteczny i optymalny rozwój?

Słuchaj innych z ciekawością dziecka, zastanawiaj się, jaki to ma wpływ na Ciebie, określ cel, spakuj najpotrzebniejsze rzeczy, wyrusz w drogę, przewidując następne krok. Zatrzymuj się co jakiś czas, żeby zastanowić się, co się wydarzyło i celebruj etapy w drodze na szczyt.

Życzę Ci zaprzeczaniu prawom fizyki – warto!

Powodzenia!