Polacy i Brytyjczycy ścigają się, kto pierwszy zarobi na perowskitach

Genialna i dwóch informatyków
Patent na perowskit na nowo odkryła Olga Malinkiewicz, pracownik naukowy Uniwersytetu w Walencji - opracowała tam „perowskitowy tusz”, który laboratoryjna drukarka do materiałów organicznych może nanosić na folię. Dzięki temu mogą powstać cienkie i przeźroczyste folie, którymi można okleić cokolwiek : dachówki, okna, elewacje, dach samochodu, laptop i uzyskuje się powierzchnię produkującą energię. Malinkiewicz uzyskała już kilka patentów chroniących technologię. Myślała nad założeniem firmy, ale nie wiedziała jak się do tego zabrać.

Wyprzedzić Oxford
Krych i Kupczunas szacują, że prace nad technologią pochłoną ok. 10 mln euro. Teoretycznie, przy biznesie, który potencjalnie może zawojować świat, zdobycie takich środków powinno być łatwe. A jednak, są problemy. – Polscy przedsiębiorcy, szczególnie ci dysponujący większymi pieniędzmi boją się ryzyka – podsumowuje toczące się rozmowy Krych. Podkreśla, że nie chce narzekać, bo inwestor na pewno się znajdzie. Na razie stać ich na dalsze badania. Finansują je z własnych oszczędności. „Poszło kilkaset tysięcy" – ogólnikowo podsumowują przedstawiciele Saule Technologies.

Dla porównania jedyny konkurent na świecie, zespół naukowo-biznesowy z Oxfordu, na pstryknięcie palcami zainkasował od władz uczelni oraz związanych z nimi inwestorów 7 mln funtów. Pracuje nad nakładaniem perowskitu na tafle szkła. Zaczyna się bardzo stresujący wyścig, na technologie. Krych dodaje, że nie może spać, bo w koszmarach dręczy go historia niebieskiego lasera. Na pomysł tej technologii też wpadli Polacy, ale tak długo udoskonalali „skupienie wiązki”, aż zobaczyli na półce w sklepie wyprodukowany w Japonii odtwarzacz blue ray. Okazało się, że dla potrzeb użytkownika kina domowego, wiązka nie musiała być tak skupiona. Śmietankę spił kto inny.

Pospolite ruszenie
Na koniec nie mogło zabraknąć wątku o tym jak trudno wystartować w Polsce nawet mając w rękach potencjalny globalny hit. Polacy nie kupili drukarki do druku materiałem organicznym, bo kosztuje pół miliona euro, a pożyczyli sprzęt. To oczywiście straszna tajemnica, bo… ów sympatyk projektu naraziłby się na gniew środowiska nieprzychylnego wynalazkowi.