Jak pojechałem do niemieckiej fabryki broni. Eksperci przekonywali tam, że rosyjskie rakiety są najlepsze

Spodziewałem się, że ośrodek będzie opanowany głównie przez ludzi w mundurach Bundeswehry. Nie, tu mundurem pracowników jest garnitur. Jedynym śladem tego że, MBDA pracuje ściśle z Luftwaffe nad systemem mającym zwalczać rakiety przeciwnika, są służbowe auta wojskowych. Nie, nie w kolorze zielonym. Najczęściej czarne z napisem na drzwiach "Służymy Niemcom". Niby drobiazg, ale chwyt marketingowy niemieckiej armii niezły.

W maju albo czerwcu niemiecki rząd ma zdecydować jaki system zostanie kupiony. – Do wyboru są dwa. Oferowany przez amerykanów Patriot nowej generacji i opracowany przez nas system o wiele nowocześniejszy z rakietami PAC-3 – mówi Wolfram Lautner z MBDA Deutschland. PAC – 3 produkuje Lockheed Martin.

Wybór będzie miał charakter polityczny, podobnie jak u nas. Tyle, że u nas do obecnego etapu programu Wisła, resort obrony zakwalifikował dwóch potencjalnych zagranicznych dostawców - francuskie konsorcjum firm MBDA i Thales oferujące system SAMP/T z rakietą Aster 30 oraz amerykański koncern Raytheon proponujący zestawy Patriot. Niemcy byli w grze, ale odpadli z dość niejasnych powodów.

Ich ambasador w Polsce praktycznie nie wykonuje żadnych działań lobbingowych, w przeciwieństwie do swojego amerykańskiego kolegi. To przecież nie przypadek, że właśnie teraz, pojawiła się w naszym kraju amerykańska bateria Patriotów, na pokaz zostały zaproszone wszystkie media. Mimo, że MEADS wypadł z gry o „Wisłę”, to jednak bierze udział w postępowaniu na system krótkiego zasięgu „Narew”. Rozmowy w ramach dialogu technicznego przebiegały bardzo obiecująco i mówi się, że MEADS ma duże szanse wygrać to postępowanie.

Ze swoją siwą brodą przypomina mi Seana na Connory w filmie „Polowanie na Czerwony Październik”. Spokojny, wyciszony, rozważa każde słowo. Pracę w firmie rozpoczął blisko 30 lat temu. Zna wszystkie tryby i mechanizmy. Ma w sobie jednak coś charakterystycznego z Niemca. Kiedy jeden z dziennikarzy chce wyjść na zewnątrz ze szklaneczką soku w ręku, Lautner delikatnie choć stanowczo protestuje. „Ordnung muss sein”. – Szklanka jest na wyposażeniu stołówki i tu niech zostanie – mówi z lekkim uśmiechem, głaszcząc się po brodzie.

Jak jest to groźne, przekonali się boleśnie Gruzini podczas ostatniej wojny z Rosją. Ich drony kupione u Izraelczyków był masowo strącane przez Rosjan. – Wszystko dlatego, że kody dostępu do tych urządzeń zostały sprzedane Rosjanom. Dzięki temu doskonale wiedzieli gdzie, jak i kiedy dron się znajduje. Strącali je jak na strzelnicy – mówią miedzy sobą eksperci.

Nie jest tajemnicą, że podobna sytuacja ma miejsce w Polsce z rakietami AMRAAM do samolotów F-16. Kody dostępu są w amerykańskich rękach. – Rakieta po prostu nie odpali, jeśli nie będzie chciał tego właściciel - zapewnia jeden z ekspertów. Tyle tylko, że dostęp do kodów kosztuje słono i to jest główną barierą przy ich zakupie. Można oczywiście spróbować włączyć się do ewentualnych prac badawczo-rozwojowych i tym sposobem płacić za kody źródłowe. Ale to już kwestia negocjacji.

Gdyby Polska przyłączyła się do oferty konsorcjum MEADS International, dostalibyśmy 33 proc. udziałów, a tym samym prawa do decydowania o rozwoju, sprzedaży itp. produktu. Polska uzyskałaby pełny dostęp do wszystkich technologii MEADS, a krajowe firmy miałyby możliwość pracy nad podzespołami i końcowego montażu systemów i prowadzenie serwisu, a także w tworzeniu nowych systemów MEADS dla przyszłych klientów narodowych. Na razie jednak trwa zabawa w kotka i myszkę. My patrzymy co wybiorą Niemcy, oni na to dzieje się u nas.

Rosną tym bardziej, im bardziej Dr. Karl J. Dahlem zaczyna wnikać w możliwości tych rakiet. Szczegółowo pokazuje zasięg Iskandera w wersji M/E. Za cholerę nie rozumiem nic z jakiś no=20, wektorów ciągu, układu dysz silnika itp., słowem - wszystkich tych szczegółów, które kochają inżynierowie. Przemawia do mnie mapa na której rosyjskie rakiety mają w zasięgu całą Polskę.

Dahlem pokazuje na slajdach, jak zachowuje się Iskander. Większość laików wyobraża sobie, że taka rakieta leci stałym torem i na koniec robi w celu bum! Nic z tego. Ta potrafi w ostatniej chwili zmienić tor lotu, nazywam to w myśli na własny użytek, „skokiem zająca”. Chodzi o to, że dosłownie na wysokości kilku metrów w ostatniej fazie lotu, rakieta dokonuje zmiany kursu i ląduje do 70 km dalej niż spodziewały się tego wszystkie radary śledzące jej lot, a tym samym obrona przeciwlotnicza.

Kiedy na kolejnym slajdzie pokazuje się na kolejna rosyjska rakieta RS-26 Rubież, w kodzie NATO Yars – M, Niemiec mówi wprost: – Ta konstrukcja jest najlepsza i najnowocześniejsza na świecie. To pocisk balistyczny piątej generacji.

Nikt z wyjątkiem rosyjskich konstruktorów nie opracował i nie wdrożył do produkcji takiego zaawansowanego technologicznie pocisku. To jedyny slajd, podczas całej prezentacji, który wyświetla się na czerwono, przykuwając uwagę.

Niemiecki system ma zdolność ochrony przed takimi zagrożeniami. Składa się z trzech zasadniczych części: centrum dowodzenia, radaru i wyrzutni z rakietami. Każdy umieszczony na potężnym, kilkunastometrowym samochodzie MAN. Stoją razem z wyposażeniem w tajnym laboratorium. Tu nie można fotografować ani wnosić żadnej aparatury elektronicznej. Auta wykonane z tą wojskową prostotą i solidnością.

Toporne, opancerzone olbrzymy o długości kilku metrów. Każdy z nich po przyjechaniu na miejsce sam się poziomuje za pomocą hydraulicznych podnośników. Naciskamy jeden guzik, a reszta dzieje się automatycznie. To samo dotyczy praktycznie całego systemu. Ludzie są tu tylko po to, żeby nadzorować pracę elektroniki, od momentu rozstawienia zestawu aż do odpalenia pocisku.

Trzymam w ręku jeden z elementów radaru, leżący na laboratoryjnym stole. Z dziesiątków takich małych kaset wypełnionych elektroniką składa się cały Wielofunkcyjny Radar Kierowania Ogniem MFCR. Można je wymieniać jak klocki Lego. Radar to gigantyczny prostokąt pracujący w zakresie 360 stopni. Pracuje on w paśmie X, wykorzystuje technologię anteny skanowanej fazowo i używa modułów nadawczo-odbiorczych opracowanych właśnie w Niemczech. Zapewnia precyzyjne śledzenie oraz szerokie możliwości rozróżniania i klasyfikacji celów. W razie potrzeby radar MFCR może być jednocześnie w pełni działającym radarem kontroli ognia, a także – w ograniczonym zakresie – radarem dozoru przestrzeni powietrznej. To oko systemu.

Wszystko to pomalowane na brązowy kolor, tak uwielbiany przez wojskowych na całym świecie. W laboratoriach i salach rzuca się w oczy fakt, że nigdzie nie ma śladu ludzi, którzy tu pracują. Żadnego kwiatka w doniczce, nawet papierosa w popielniczce. Tylko technologie.