Patelnie, internet, podpaski. 7 wojskowych technologii, z których korzystasz codziennie i nawet o tym nie wiesz

Nie byłoby błyskawicznego podgrzewania gotowych produktów, rozmrażania pizzy w kilka minut czy błyskawicznego popcornu, gdyby nie mikrofalówka, która dzisiaj jest praktycznie w każdym domu.

Powstała trochę przez przypadek. Percy Spencer w firmie Raytheon (obecnie jeden z największych koncernów zbrojeniowych na świecie) pracował w swoim laboratorium nad magnetronem, jednym z elementów radaru. Pewnego dnia zauważył, że stojąc w pobliżu urządzenia, rozpuścił mu się w kieszeni czekoladowy batonik. To było to! W 1947 r. firma Raytheon oferowała pierwszą mikrofalówkę o nazwie Radarange, która miała wysokość 1,5 m, ważyła 300 kg i kosztowała 5 tys dolarów.

Słynna taśma, nazywana często "powertapem", wynaleziona została jeszcze w 1920 roku przez Richarda Drewa, ale długo czekała na swój debiut światowy. Jej zawrotna kariera rozpoczęła się od chwili, kiedy amerykańscy żołnierze zaczęli nią oklejać skrzynki z amunicją. Chodziło o to, że taśma była wodoodporna. Początkowo produkowano ją jedynie w kolorze zielonym. Z czasem żołnierze zaczęli naprawiać nią proste polowe instalacje hydrauliczne, a nawet swoje jeepy.

To nic innego jak... wata celulozowa stosowana w opatrunkach dla żołnierzy rannych na frontach pierwszej wojny światowej. W 1915 roku firma Kimberly-Clark rozpoczęła produkcję waty celulozowej pod nazwą Cellucotton - miała zastąpić używaną do tej pory bawełnę.

Jako pierwsze z pomysłu skorzystały pielęgniarki. Od 1920 zaczęto produkować podpaski higieniczne, natomiast od 1924 roku na bazie Cellucotton powstaje marka Kleenex - pierwotnie reklamowana jako chusteczki do demakijażu, dziś najbardziej znana marka chusteczek higienicznych w Stanach Zjednoczonych. Na początku lat 30-tych pojawiły się zaś pierwsze tampony.

Wesley Coover zetknął się z cyjanoakrylem podczas prac nad produkcją celowników bombowych. W 1951 roku, gdy starano się opracować nowe materiały do produkcji owiewek kabin dla odrzutowców, Coover doznał olśnienia, które uczyniło go sławnym. Uznał, że cyjanoakryl rzeczywiście do produkcji owiewek się nie nadaje, ale świetnie sprawdzi się jako klej. Podczas wojny w Wietnamie po raz pierwszy przy pomocy SuperGlue zaczęto prowizorycznie sklejać uszkodzone wewnętrzne organy rannych żołnierzy.

Roy J. Plunkett miał zaledwie 27 lat, kiedy w kwietniu 1938 r. odkrył coś niezwykłego podczas eksperymentów z gazami, pochodnymi czynników chłodniczych Freon. Pozostawiona na noc próbka zamarzła, tworząc białawą, woskowatą substancję stałą. Zamiast wyrzucić materiał powstały wskutek ewidentnego błędu, Plunkett i jego asystent zbadali ten nowy polimer i odkryli, że ma on bardzo nietypowe właściwości: jest niezwykle śliski oraz obojętny wobec praktycznie wszystkich związków chemicznych, w tym bardzo żrących kwasów.

Eksperyment miał zbadać możliwość zbudowania sieci komputerowej bez wyróżnionego punktu centralnego, która mogłaby funkcjonować nawet pomimo uszkodzenia pewnej jej części. Wszystkie istniejące do tej pory sieci zarządzane były przez jeden główny komputer, którego awaria pozbawiała możliwości pracy całą sieć. Nie nadawało się to do dowodzenia armią podczas wojny, gdyż główny węzeł sieci byłby pierwszym celem ataku przeciwnika. Postanowiono więc wypróbować zaproponowaną kilka lat wcześniej przez Paula Barana, pracownika RAND Corporation, koncepcję sieci rozproszonej.

Systemy nawigacji satelitarnej powstały głównie z myślą o użytkownikach wojskowych. Został zaprojektowany w szczytowej fazie zimnej wojny w latach 60-tych. System Transit był pierwszym systemem satelitarnym umieszczonym w przestrzeni kosmicznej przez Stany Zjednoczone oraz przetestowanym przez Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych w 1960 r. Pięć umieszczonych na orbitach okołoziemskich satelitów wystarczało do ustalania pozycji okrętów na morzu z częstotliwością godzinową.

W 1967 r. jego następcą został satelita Timation, dzięki któremu udowodniono, że bardzo dokładne zegary atomowe mogą być obsługiwane w przestrzeni kosmicznej. Od tego momentu system GPS przeznaczony do zastosowań wojskowych zaczął się rozwijać bardzo szybko. Jednak dopiero zestrzelenie koreańskiego samolotu pasażerskiego przez ZSRR w 1983 r. skłoniło administrację Ronalda Reagana w Stanach Zjednoczonych do udostępnienia systemu GPS dla zastosowań cywilnych.