Pierwszą firmę nazwał "Ścierwo". Handlował gazetami na Stadionie X-lecia, a dziś prowadzi kultowe warszawskie knajpy

Skąd, było to zajęcie dodatkowe, na okres studiów na Uniwersytecie Warszawskim. Studiowałem ekonomię w trybie dziennym. A od zawsze chciałem prowadzić własny lokal. Ze względu na dobre pieniądze, które zarabiałem na Stadionie trudno mi było się od tego odciąć. Dopiero kiedy w 2007 roku, kiedy było wiadomo, że Jarmark Europa zniknie zdecydowałem się wejść w gastronomię.

Nie miałem takiej wiedzy. Byłem naturszczykiem, któremu się bardzo chciało. Już w wieku 20 lat wiedziałem, że chciałbym prowadzić lokale. Wiele osób ma takie marzenie. Ale żeby je zrealizować, to trzeba zakasać rękawy i ciężko pracować. Nawet moim zdaniem ciężej niż na stadionie. Miałem za sobą solidną szkołę życia i dlatego nie mieliśmy z tym problemu. Tutaj trzeba było codziennie wstać o 5:00 rano i każdego dnia bardzo bardzo twardo walczyć o to, żeby lokal się rozwijał. Przez pierwszy rok, to było uczenie się na żywym organizmie czym jest gastronomia.

Daleki jestem od tego żeby przeceniać swoje możliwość. Przede wszystkim ciężka praca, zaangażowanie i uczciwość… Uczciwość wobec siebie nawzajem, ekipy, z którą pracujemy i do gości. To są prawdziwe wyróżniki tego, co robimy. Ale kołem zamachowym było wystawienie leżaków przed Kafkę i zaaranżowanie przestrzeni na zewnątrz. Do tego dołożyliśmy gry na wolnym powietrzu. Była siatkówka, badminton.

To było jakoś obok nas. Nigdy nie byliśmy ze hipsterami. Żaden ze wspólników nie miał takiej skłonności. Ja wręcz jestem ugruntowanym konserwatywnym liberałem. Ale na przykład mój wspólnik Maciek prezentuje często radykalnie inny światopogląd. Tu jest pewien kontrast, bo towarzystwo przychodziło bardzo liberalne.

Trzeba spojrzeć na religię jako na fundament, na sens życia dla milionów ludzi, dla dużej części społeczeństwa. Poza samą religią jest też emanacja instytucjonalna, czyli organizacja, która też popełnia błędy, w której spotyka się nieodpowiednie osoby. Ja sam takie spotkałem, ale w Kościele spotykałem zdecydowanie więcej, właściwie przede wszystkim takie, które wydawały mi się niezwykle przyzwoite.

Tak. Oczywiście. Widzę, że w Kościele mnóstwo ludzi znajduje sens, powód życia. Choć jestem agnostykiem. Chyba. Kulturowo jestem na pewno katolikiem, ale jeśli chodzi o religijność, to jest ona u mnie obarczona wielką niewiadomą. Jestem takim klerykalnym agnostykiem.

Oczywiście. Powinienem się obruszyć na to pytanie. W żadnym wypadku, nigdy by mi nie przyszło do głowy żeby pytać kogokolwiek o orientację. To jest absolutnie nie moja sprawa. Zresztą Kafka zdobyła swego czasu tytuł „The most gay-friendly cafe in Warsaw”. (śmiech)

Początki Grawitacji były bardzo trudne, nie wszystko wyszło tak jak pierwotnie planowaliśmy. Owszem, klub odniósł pewien sukces i był dobrym miejscem, ale zabrakło nam doświadczenia. Za szybko się rzuciliśmy na drugi lokal. Pewne rzeczy zrobiliśmy nie tak, jak sobie zakładaliśmy. Mówię choćby o estetyce miejsca. Również o rozwiązaniach technologicznych. Na przykład źle zaprojektowaliśmy przestrzeń niezbędną do funkcjonowania przestrzeni gastronomicznej.

A konkretnie jedna osoba – pani prezes. Wspólnota wyraziła 90% poparcie dla nas. Pani prezes działała wręcz wbrew woli mieszkańców. Ale była tak zaciekła, że w pewnym momencie poszło na noże. Mi też w pewnym momencie zaczęły puszczać hamulce i byłem nieprzyjemny, czego nie lubię…

Sklep spożywczy. To jakaś piramidalna historia była. My mieliśmy przejść do lokalu na Lipowej, sklep z Browarnej 4 na Browarną 6, a na Browarnej 4 miała powstać biblioteka. Okazuje się, że żadnej biblioteki nie ma i nie będzie. Sklep przeniesiono, co było ogromnym kosztem dla właściciela. Lokal po sklepie stoi od ponad roku pusty i nie ma z tego żadnych korzyści. Okazało się, że zła wola może zniszczyć biznes, który zatrudnia ludzi, generuje zyski, podatki… A tak na marginesie, od 3 dni nie ma już naszych sąsiadów, przyjaciół z Tarabuka – Lokalu z ponad 10-letnią tradycją. Ich też pani prezes miała za nic.

My już wcześniej zastanawialiśmy się nad otwarciem trzeciego lokalu. Znaleźliśmy lokal po pizzerii, wcześniej była klubokawiarnia Jaś i Małgosia, która niestety nie najlepiej funkcjonowała. Jeszcze wcześniej kawiarnia o tej samej nazwie, która funkcjonowała od 1967 roku. Czyli lokal ma już bez mała pół wieku historii.

Tak. Ale pracę zaczęliśmy już pół roku przed otwarciem. Wysłaliśmy wtedy do sąsiadów listy z informacją o tym, że będziemy funkcjonować, z wyjaśnieniem jakie są nasze cele. To był jeden z naszych pomysłów. Zamiast ulotek – piszemy listy do sąsiadów, w których uczciwie opisujemy co, jak i dlaczego.

Okazuje się, że jak się stworzy odpowiedni klimat, to ani selekcja, ani ochrona nie są potrzebne. W żadnym z naszych lokali nie doszło nigdy do rękoczynów. Na przestrzeni 9 lat! Ponieważ pamięć jest zawodna – dla uwiarygodnienia się – sprawdzaliśmy na Policji i w Straży Miejskiej. I rzeczywiście nie było takich zdarzeń.

Jesteśmy otwarci dla wszystkich. Przychodzą tu głównie dwudziestoparo- i trzydziestoparolatkowie. Ale mamy też gości starszych. Ostatnio organizowaliśmy 80. urodziny. Mamy mnóstwo chrzcin, komunii, 18-tek. Przekrój jest niesamowity. To jest ciekawe, bo trafiliśmy trochę do wszystkich.