Dotarliśmy do polskiego króla konserw. Gusta klientów go nie interesują, o to, czy smaczne, pyta pracowników

Do swojej działalności Kasprzyk potrzebował wynajętego kierowcy. Ten powiedział mu pewnego dnia, że dorabia sobie przewożąc konserwy. – Może też zaczniemy nimi handlować? – zapytał. W latach 90. konserwami handlowało się na targach albo przy chodniku. – Brzmiało koszmarnie. Na targu byliśmy raz w życiu, ale uznałem, że nie tędy droga. Jeżeli sprzedawać, to hurtowo – relacjonuje Kasprzyk.

I tak powstał Konshurt – „konserwy hurt”. Już sama nazwa wskazuje na początki polskiego kapitalizmu. Choć Kasprzyk narzeka, że mimo oczywistego skojarzenia wiele osób do dzisiaj nie potrafi tego skrótu poprawnie wymówić.

Ze swoim pierwszym współpracownikiem bardzo szybko się rozstał. Obaj uznali, że dalej każdy będzie działał na własną rękę. – Dokonaliśmy rozbioru Polski. Od Kłobucka na Zachód rozciągał się jego rejon wpływów, na wschód – mój – śmieje się Kasprzyk. Biznes jego kolegi bardzo szybko jednak zbankrutował.

Kasprzyk swoje pierwsze kroki skierował do GS-ów i Miejskich Spółdzielni Spożywczych. Przekonuje, że jego konserwy szły jak woda. – Wtedy to był rarytas. Kiedy przyjeżdżałem pracownicy biegli do przełożonej i krzyczeli: „pani prezes, konserwy przywieźli!”. W zamówieniach ograniczał ich tylko budżet – opowiada.

Po kilku latach eldorado się skończyło. GS-y zaczęły chylić się ku upadkowi. Wtedy znów rolę odegrał przypadek. – Jeden z odbiorców z Tomaszowa Mazowieckiego stwierdził, że mam niższą cenę niż on. Wolał minimalnie drożej kupić ode mnie niż tracić czas i jeździć po producentach. Stał się moim pierwszym hurtowym odbiorcą – mówi Kasprzyk.

Skąd te różnice cenowe? Konshurt wyspecjalizował się w konserwach mięsnych, rybnych i pasztetach drobiowych. – Inni odbiorcy mają 5 tys. pozycji, ja 600. Dysponują szeroką ofertą, ale poszczególne towary sprzedawali w niewielkich ilościach – tłumaczy Kasprzyk. Dzięki temu jego firma jest w stanie wynegocjować u producentów dużo niższe stawki. Od niektórych z nich przedsiębiorca odbiera bowiem nawet 1/3 produkcji.

Wraz z rozwojem kapitalizmu półki sklepowe zaczęły się jednak wypełniać asortymentem. Czasami bardziej atrakcyjnym dla klientów niż siermiężne, mięsne konserwy. Trzeba było więc szybko dostosować się do nowych warunków. W 2000 roku firma wypuściła na rynek tuńczyka – tym razem pod własną marką MK. Do puszek zaczęły trafiać brzoskwinie, ananasy, a z czasem również sól morska, himalajska i olej kokosowy.

W tym przypadku z wiadomych względów nie mogła zadziałać wypróbowana metoda selekcji. W jaki sposób Konshurt zazwyczaj wprowadza produkty do swojej oferty? Pokażmy to na przykładzie. W centrali zjawia pan Janek, który produkuje, dajmy na to, kurczaka w galarecie. Szuka dojścia do masowego odbiorcy. W rolę pierwszego testera wciela się Marek Kasprzyk. Smakowało? To do pracy zabiera się całe biuro handlowe, w którym pracuje 10 osób. – To mój panel degustacyjny. Niepotrzebne nam testy konsumenckie. Ufamy własnym podniebieniom – tłumaczy przedsiębiorca. I przekonuje, że do tej pory taka metoda selekcji nie zawiodła.

Przedsiębiorca tłumaczy, że rzadko zdarza mu się wycofywać produkty ze sklepów. Najbardziej spektakularna sytuacja dotyczyła oleju słonecznikowego. – Był rewelacyjny jakościowo i bardzo dobrze się sprzedawał. W Argentynie, skąd go ściągałem, płacą jednak cło od eksportu, w Polsce musiałem dodatkowo płacić cło od importu. Na to wszystko nałożył się niekorzystny kurs walut i to wszystko przestało być opłacalne. Dzisiaj byłby o 50 proc. droższy od oleju „Kujawskiego” – tłumaczy Kasprzyk.

Przedsiębiorca opowiada, że polski rynek przestał się rozwijać, ale sprzedaż pozostaje na stałym poziomie. I jego zdaniem tak już zostanie. – Na budowach czy podczas podróży to podstawowy zestaw. Dobra jakościowo konserwa zawsze się obroni – kończy optymistycznie.