Firma z Wrocławia pracuje nad silnikiem, który będzie przełomem w skali światowej. Nikt nie użył jeszcze tego paliwa

– Cała historia zaczęła się dla nas kilka miesięcy temu, gdy zatrudniliśmy nowego pracownika – mówi w rozmowie z INN:Poland Artur Wąż, dyrektor techniczny ds. technologii kosmicznych we wrocławskiej firmie. – Przyszedł do nas z gotowym pomysłem: poinformował, że ma plan silnika jonowego, jest w stanie coś takiego skonstruować, wie, jak to zrobić. A my staramy się działać bezzwłocznie, gdy w grę wchodzą nowinki techniczne. Pracę dostał więc od ręki – dodaje.

W tej chwili silniki napędzające satelity – zwłaszcza te mniejsze, w standardzie cubesat, w których specjalizuje się Sat Revolution – jeżeli posiadają silnik, to przeważnie jest to napęd chemiczny. Silnik jonowy różni od nich przede wszystkim paliwem. W nowej konstrukcji ma to być teflon, zajmujący mniej miejsca niż konkurencyjne paliwa i znacznie od nich wydajniejszy.

O ironio, nowy silnik nie rodził się w laboratoriach żadnej z wielkich firm. Autor koncepcji pracował w jednej ze spółek, specjalizujących się w komunikacji satelitarnej, ale silnik jonowy opracowywał „po godzinach”, projektując w domu.

Żeby się jednak przekonać, czy rewolucyjna technologia zdaje egzamin, trzeba będzie poczekać jeszcze kilka miesięcy. – Mamy aktualnie projekt silnika, czekamy aż przyjdą wszystkie potrzebne części. To powinno zająć około dwóch miesięcy. Wtedy będziemy mogli zacząć testy: stanowiska są już gotowe, ta faza powinna zająć około miesiąca. Wtedy będziemy mogli nanieść ewentualne udoskonalenia. Planujemy, że cały ten proces zajmie maksymalnie pół roku. W tym czasie będziemy mieli niezawodny produkt, gotowy do montowania w satelitach – zapowiada Artur Wąż.

Pomysłem wrocławskiej firmy interesują się już inni gracze z branży. – Dostajemy zapytania, telefony dzwonią – przyznaje nasz rozmówca, choć o jakie konkretnie firmy chodzi, nie powie. – Kilka z Europy i kilka ze Stanów Zjednoczonych – kwituje lakonicznie.

– Chcemy wprowadzać do produkcji ekologiczne rozwiązania, które pomogą również innym firmom i osobom prywatnym, wysyłającym swoje satelity w przestrzeń kosmiczną, przedłużyć ich podróż oraz umożliwić bezpieczne usunięcie maszyn z orbity – podkreśla Grzegorz Zwoliński. – Długi okres konieczny do samoczynnego zejścia satelity lub jego szczątków do atmosfery utrudniał wyloty rakiet i operacje na innych satelitach – sekunduje mu Artur Wąż.

Rzeczywiście, problem jest niebagatelny. Na orbicie unosi się w tej chwili 500 tysięcy szczątków, które można dostrzec za pomocą dostępnych nam teleskopów – i prawdopodobnie kilkakrotnie więcej śmieci zbyt małych, by je zauważyć. Olbrzymia większość z nich porusza się z prędkością 17,5 tysiąca mil na godzinę, co oznacza, że nawet niewielki kawałek gwiezdnego złomu może być niebezpieczny dla satelitów i pojazdów kosmicznych. Do bałaganu w kosmosie w 2007 roku przyczynili się Chińczycy, „zestrzeliwując” swojego starego satelitę w ramach testu rakiety „antysatelitarnej”. Dwa lata później na orbicie zderzył się satelita niedziałający z działającym. Wreszcie pięć lat temu Międzynarodowa Stacja Kosmiczna musiała wykonać desperacki manewr, by uniknąć zderzenia z resztkami... wspomnianego „zestrzelonego” chińskiego satelity.

Jak podkreśla Zwoliński, takie sytuacje stopniowo stały się codziennością. – Wkrótce wejdą w życie nowe restrykcje dotyczące „czystego” kosmosu, więc to jest w jakimś stopniu nasza odpowiedź na ten trend – mówi Wąż. – Według nowych gwiezdnych prawideł po skończeniu misji satelita powinien sam się „zdeorbitować”. Zamontowanie silnika jonowego będzie pozwalać na szybsze ściągnięcie urządzenia z orbity i spełnienie ewentualnych nowych wymogów – podsumowuje.