"Najsamotniejsze miejsce świata". Polki opowiadają nam o kulisach pracy w Dubaju

Ogromne wieżowce, bezkresna pustynia, bogaci szejkowie, luksusowe samochody – to chyba pierwsze skojarzenia, jakie wpadają polskiemu czytelnikowi do głowy, gdy słyszy słowo "Dubaj". Z zewnątrz praca w tym mieście może wyglądać na bajkową. W rzeczywistości pod grubą warstwą tapety prawdziwa twarz Dubaju skrywa wiele niedoskonałości.

Polka przeniosła się do Emiratów dwa lata temu. Dzisiaj nie pracuje już w korporacji. Zdecydowała się na otwarcie własnego biznesu. Inna sprawa, że w przeciwnym wypadku dawno musiałaby już opuścić Półwysep Arabski. O wizę stara się tutaj pracodawca (czytaj: firma). Miesiąc po wygaśnięciu umowy pracownik traci wizę i musi opuścić kraj.

– W Dubaju życie i praca są ściśle związane z wizą. Stara się o nią twój pracodawca i jednocześnie staje się poniekąd twoim opiekunem. Wyciąga cię także z tarapatów, jeżeli w takowe popadniesz – mówi Sylwia.

Są też pewne ograniczenia. Fabryki w takiej strefie już np. nie postawimy. Często decydują się na nią natomiast fotografowie czy makijażystki. Reszcie zostaje „mainland”, z którym wiążą się pewne ograniczenia. – Tworząc firmę dostajesz tylko 49 proc. udziałów. Reszta musi być w rękach lokalnego partnera – podkreśla Sylwia.

– W tygodniu trudno umówić się ze znajomymi, tempo życia jest szalone. Po względem roboczogodzin Dubaj jest w światowej czołówce. Po pracy wszyscy uprawiają jakieś sporty. Praktycznie w każdym budynku jest siłownia i basen – dorzuca.

Opowiada, że życie w Dubaju jest jednocześnie bardzo wygodne. – Do domu mogą ci dowieźć nawet jednego batonika. W zasadzie nie trzeba ruszać się z mieszkania – opowiada.

Dlaczego tak jest? Cóż, w tym momencie dochodzimy do kolejnej kontrowersji związanej z Dubajem, czyli pracy "niewidzialnych pracowników".

Pracownicy z Indii, Bangladeszu czy Pakistanu stanowią tutaj ok. 30 proc. siły roboczej. Czym się zajmują? Dowożą jedzenie, pracują na budowach. Po zakończeniu pracy wsiadają w podstawione autobusy i wyjeżdżają poza teren miasta. Większość z nich jest słabo opłacana – zapłacenie za wynajem mieszkania w Dubaju przekracza ich możliwości.

By chronić swój wizerunek Dubajczycy są gotowi do głębokich ingerencji. – Zdarzały się tu już sytuacje, w których wiza była anulowana z powodu nawet jednego tweeta – wspomina Daria. Z tego powodu część moich rozmówczyń nie zdecydowała się na ujawnienie swoich personaliów.

– Strasznie się cieszę, że pan o tym pisze. W Polsce cały czas żywy jest stereotyp "Polki w Dubaju", który pojawił się po głośnych aferach związanych z prostytucją – ubolewa Ewa, która również nie zdecydowała się ujawnić swojej tożsamości.

– Przykro mi to mówić, ale Polska to kraj ignorantów. Ludzie nie dość, że wkładają wszystkie kraje arabskie do jednego worka i uważają że jak Islam to od razu terroryści i zło, a gdy słyszą, że kobieta wyjeżdża do Dubaju myślą od razu - nierząd – zauważa Ewa.

Polka podaje od razu jedną, wymowną historię. – Kiedyś byłam na zorganizowanej imprezie urodzinowej na jachcie. Solenizantka - Polka podczas zdmuchiwania świeczek została wysmarowana czekoladowym tortem. Było z tego dużo śmiechu. Kiedy wysyłaliśmy sobie potem zdjęcia jednogłośnie zdecydowaliśmy jednak, żeby zachować je dla siebie. Uważam, że Polacy mogliby do tego dopisać swoją historię – wspomina.

Ewa opowiada też, że jej i jej znajomym zdarza jej się dostawać wiadomości na Facebooku od nieznajomych mężczyzn. Otwiera je, a w środku widzi stek wyzwisk i obelg. Rodakom trudno jest uwierzyć, że za imprezą nie stoi hojny, arabski sponsor. – Wszystko to wyłącznie dlatego, że mieszkamy w Dubaju – mówi.

– Zarobki w sporej mierze zależą od koloru skóry i pochodzenia. On definiuje jakość twojego życia. Często na tym samym poziomie doświadczenia, nawet w korpo, pochodząc z Europy zarobisz rocznie 20 tys. zł więcej. W tym czasie, ktoś z Indii dostanie cztery razy niższą pensję – opowiada Daria.

– Jako kobieta powiedzmy "biała", byłam raczej kojarzona z dobrobytem i pieniędzmi, przez co w sklepie czy na ulicy spotykałam się z szacunkiem, głownie ze strony Filipińczyków – dodaje Ewa.

Polka wspomina, że jedyne co jej przeszkadza to "dziwny wzrok" mężczyzn z Pakistanu oraz Indii, który napotyka tak w osiedlowym sklepie jak i na plaży. – Kobiety bez hijabu czy abaji, a tym bardziej w kostiumie kąpielowym, wciąż wywołują czasami nie lada sensacje. Jednak to nie jest tak, że tutaj chodzimy zakryte. Większość kobiet ubiera się po europejsku z tym, że ekspaci maja rożne przyzwyczajenia ze swoich krajów – zauważa.

– Poza tym kobiety mają tutaj swoje kolejki w urzędach, często można spotkać też parkingi dla kobiet czy taksówki dla kobiet prowadzone przez kobiety. Traktuje to jako ukłon w naszą stronę. Kiedy jestem w urzędzie wszystko dzięki temu załatwiam od ręki – dopowiada.

Sylwia zauważa natomiast, że większość jej znajomych Polaków pracuje w korporacjach. – Panują tam standardy europejskie, pełen profesjonalizm. Współpracownicy nie pozwalają sobie na uwagi pod moim adresem tylko dlatego, że jestem kobietą. Inna sprawa, że Arabowie również bardzo szanują kobiety – zastrzega.

Z warunków życia jest również zadowolona Anita, która wraz ze swoim dzieckiem dzieli życie między Polskę a Zjednoczone Emiraty Arabskie. Pracę na miejscu dostał bowiem jej mąż. – Przedszkola, szkoły i żłobki w Dubaju są całkowicie prywatne i bardzo kosztowne, a pracodawca nie opłacał nam takiego rozwiązania – tłumaczy.

Daria dodaje, że Dubaj dla płci pięknej jest bardzo wygodnym miejscem do życia. – Kobiety mają wiele przywilejów: darmowe drinki, imprezy, kolacje. Imprezy tylko dla kobiet odbywają się regularnie nawet kilka razy w tygodniu. Co ciekawe mężczyźni również mogą uczestniczyć w takich wydarzeniach tylko, że oni muszą płacić zarówno za wstęp jak i napoje, alkohol i jedzenie – mówi.

Odpowiedzi? Od 10 do 25 tys. miesięcznie. Zdecydowanie ponad polskie standardy, z drugiej strony trzeba liczyć się z większymi wydatkami. Szczególnie za wynajem mieszkania. – Jest absurdalnie drogi - jednopokojowe mieszkanie to ok. 5-10 tys. miesięcznie, w zależności od lokalizacji – opowiada Sylwia. Zdecydowanie lepiej jest, gdy zdecydujemy się bezpośrednio na zakup - niewielkiej wielkości mieszkanie z dala od centrum to ok. 450 tys. zł. Tylko kto zdecyduje się na taki krok, mając w tyle głowy możliwość anulowania wizy z dnia na dzień?

– Można też wynająć pokój, którego koszt miesięczny to powiedzmy ok. 4500 AED i dzielić go w kilka osób. Takie ekstrema są już dla osób pracujących na najniższych stanowiskach. To samo tyczy się samochodu, można kupić sobie świetne auto i spłacać je latami, a można tak jak ja, wynająć mały samochodzik i płacić 1000 AED miesięcznie – doradza Ewa. Jednorazowe wyjście na zakupy, według jej wyliczeń, to około 300 AED.

– W naszym kraju mobbing jest karalny, natomiast tutaj jest na porządku dziennym. Praca sześć dni w tygodniu po 13 - 16h dziennie to normalka w mojej branży – opowiada. Jaka to branża? Tego zdradzić już nie chce. W umowie ze swoim byłym już pracodawca ma bowiem zapisane gigantyczne, liczone w setkach tysięcy złotych, kary za złe wypowiadanie się o firmie.

– Koszmar zaczynał się niewinnie od zabierania paszportów pod groźbą zwolnienia, poprzez niewypłacanie pensji w wyznaczonym terminie często z kilkutygodniowym opóźnieniem. Potem doszły do tego nadgodziny i obcinanie pensji przez byle głupoty – wspomina.

Opowiada, że odejście z pracy okazało się drogą przez mękę. Pracodawca, wbrew prawu, zabrał jej bowiem paszport. – Bałam się, że mój szef możne oskarżyć mnie np. o kradzież, tak jak to było w przypadku jednej Filipinki, której chciał się pozbyć – mówi.

Takie oskarżenie w dubajskich warunkach jest bardzo poważne. Miejscowe prawo pracy mówi, że kontrakt nie może zostać zerwany przedterminowo. – W momencie, w którym pracownik daje wypowiedzenie, musi oddać firmie 45 dni swojej pracy. Natomiast kiedy to pracodawca zwalnia, musi zapłacić pracownikowi za trzy miesiące z góry. Dlatego pracodawcom nie jest na rękę zwalnianie pracowników, ale mogą to zrobić bez konsekwencji, jeżeli pracownik dopuści się kradzieży. Tylko, że to wiąże się z pójściem do wiezienia – opowiada Ewa.

Ostatecznie Polka poszła ze swoim przełożonym na ugodę, która wiązała się z podpisaniem wspomnianej klauzuli milczenia. Dzięki temu odzyskała paszport.

– Przeważnie w firmach zarządzanych przez Europejczyków i firmach międzynarodowych pracownicy mają bardziej unormowane godziny pracy i warunki zatrudnienia. W firmach zarządzanych przez osoby z regionu mniej, ale też lepiej nie generalizować – słyszę od jednej ze swoich rozmówczyń.

To miasto, w którym przez centrum idzie 12-pasmowa autostrada, przystanki są w pełni klimatyzowane, a szejkowie z nudów (a może bardziej dla turystów) budują sobie wielkie na kilkaset metrów stoki narciarskie.

Jak do tego obrazu odnoszą się jego stali bywalcy? – Jeżeli bierzemy pod uwagę postęp technologiczny, to zdecydowanie tak - mówi Sylwia.

– Przeciętny Europejczyk może mieć problemy, by się tu odnaleźć. Większość ludzi nie daje rady bez samochodu, transport publiczny leży. Są miejsca gdzie w ogóle nie ma chodników – zastrzega Daria.

Najbardziej sceptyczna jest Ewa, która twierdzi, że określenie mogło być aktualne, ale… 30 lat temu.

– Coraz więcej ludzi stąd wyjeżdża i jest to widoczne gołym okiem. Z mojego bloku tylko w przeciągu jednego tygodnia wyjechało kilka rodzin. Firmy notorycznie zwalniają ludzi, przestają płacić o czasie lub zatrudniają ich za mniejsze pieniądze. Znam osoby, które przez wiele lat zajmowały wysokie stanowiska w korporacjach, a teraz maja problem ze znalezieniem pracy lub dostają propozycje za dużo mniejsze pieniądze – opowiada.