Reklama.
Rząd Olszewskiego nie przetrwał długo – działał jedynie kilka miesięcy. Był to gabinet mniejszościowy, nie cieszący się poparciem ani prawicy, ani liberałów czy demokratów. Pechem Olszewskiego był kiepski dobór współpracowników, wymuszony jednak sytuacją polityczną.
Osobą, która najbardziej przyczyniła się do upadku rządu Olszewskiego, był Antoni Macierewicz, wówczas minister spraw wewnętrznych z ramienia Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. Co ciekawe, ministrem współpracy gospodarczej z zagranicą był wtedy Adam Glapiński z Porozumienia Centrum, obecny prezes Narodowego Banku Polskiego.
Olszewski a prywatyzacja
Program gospodarczy rządu Olszewskiego opierał się na wyhamowaniu prywatyzacji. Wówczas był to spory problem społeczny, bo wiele osób uważało ten proces za wyprzedawanie majątku narodowego. Nie podobało się to zarówno środowiskom lewicowym, jak i prawicowym.
Program gospodarczy rządu Olszewskiego opierał się na wyhamowaniu prywatyzacji. Wówczas był to spory problem społeczny, bo wiele osób uważało ten proces za wyprzedawanie majątku narodowego. Nie podobało się to zarówno środowiskom lewicowym, jak i prawicowym.
Spowalnianie prywatyzacji było za to przyczyną, dla której rząd Jana Olszewskiego nie cieszył się zaufaniem Unii Demokratycznej i Kongresu Liberalno-Demokratycznego, tzw. liberałów. Premier pozostawał też w konflikcie z Jarosławem Kaczyńskim – obaj panowie bardzo sobie nie ufali w sprawach personalnych i politycznych.
Rząd Olszewskiego upadł w efekcie tzw. nocy teczek. Antoni Macierewicz ujawnił wówczas swoją listę agentów służby bezpieczeństwa, na której znalazło się m.in. trzech ministrów i ośmiu wiceministrów rządu Jana Olszewskiego.
Były premiercieszył się wielką estymą jako prawnik, który w latach socjalizmu bronił w sądach przedstawicieli opozycji, za co sam nieraz lądował w więzieniu. W czasie drugiej wojny światowej jako członek Szarych Szeregów walczył m.in. w Powstaniu Warszawskim.