W jak Współpraca

Dla porządku należałoby dodać, że duża ilość zajęć praktycznych cechowała również uniwersytety francuskie. Niestety w polskich warunkach po dziś dzień budowa nowoczesnych relacji nauka – gospodarka pozostaje ciągle sporym wyzwaniem. Wzrost zainteresowania tą tematyką pojawił się wraz z włączeniem się Polski w działania 5. i 6. Programu Ramowego UE, które opierały się na mechanizmach wymuszających współpracę instytucji naukowych z przedsiębiorstwami.

Niestety bariery pozostają wciąż te same. Pracownicy naukowi mają niewielkie doświadczenie we współpracy z biznesem oraz w kontaktach z otoczeniem uczelni. Większość naukowców posiada niedługi staż pracy w biznesie, co wskazuje na dość ograniczoną znajomość rzeczywistych problemów gospodarczych i technicznych przedsiębiorstw. Inni w ogóle nie posiadają pozauczelnianych doświadczeń o nie dydaktycznym charakterze. To rzutuje na zdolność uczelni do współpracy z przemysłem, do oferowania rozwiązań odpowiadających rzeczywistym potrzebom praktyki gospodarczej, a także do przekazywania studentom wiedzy adekwatnej do wyzwań gospodarki. W jednym z raportów zapisano, że zaledwie 1% rozwiązań zastosowanych w przemyśle pochodzi z nauki polskiej.

Jak pokazały doświadczenia z 7. Programem Ramowym większość naukowców zaangażowanych w realizację projektów, współpracowała z przedsiębiorstwami celem podniesienia jakości swoich badań a nie wprowadzenia na rynek nowych produktów.

Nie bez winy są także sami przedsiębiorcy. Wielu z nich nie wie o możliwości podjęcia współpracy z uczelniami. Innym nie odpowiadają długie ramy czasowe takiej współpracy. Po obu stronach widać także dużą nieufność we wzajemnych relacjach.

Być może sytuację w Polsce zmieni przyjęta przez Sejm 25 września 2015 roku ustawa o wspieraniu innowacyjności. Ustawa wprowadza m.in. możliwość zaliczania kosztów działalności B+R do kosztów uzyskania przychodów w podatkach dochodowych. Dotyczy to zarówno prowadzenia badań naukowych, jak i prac rozwojowych, niezależnie od ich wyniku.

Pewne owoce (choć na razie cierpkie jeszcze) przynosi korzystanie z instrumentów intensyfikacji współpracy nauki z przemysłem, takich jak platformy technologiczne, centra zaawansowanych technologii czy centra doskonałości, które szczególnie obficie pojawiły się zwłaszcza w zapisach odnowionej strategii lizbońskiej.