Krzysztof Klicki - self made-man z Kielc, czyli historia założyciela Kolportera

Pierwsza wpadka
W latach 80’ kopał rowy na budowach, malował na wysokościach, czyścił pociągi. Pracował głównie fizycznie, nigdy nie próbował zarabiać szybkich pieniędzy jako cinkciarz.

- Nie pociągał mnie handel walutą, chociaż prawie wszyscy to robili. Nie bardzo pasowało mi również wożenie komputerów do ZSRR. Ponieważ musiałem utrzymać rodzinę, pracowałem w spółdzielniach studenckich, bo tam można było zupełnie przyzwoicie zarobić – przyznał Onetowi.

Wiedeńska inspiracja
W 1990 roku „Gazeta Wyborcza” otwierała swój lokalny oddział. Znajomy Klickiego zajmował się tam kolportażem. Narzekał, że nie układa mu się współpraca z „Ruchem” – jedynym ówczesnym dystrybutorem prasy. Po rozmowie z kolegą Klicki postanowił zaryzykować.

Na początku „Społem” zgodził się sprzedawać prasę w 11 kieleckich sklepach. Sprzedawcy byli przerażeni, kiedy zobaczyli jak Klicki próbuje układać gazety pomiędzy włoszczyzną a kiełbasą. Pierwszego dnia pomarańczowym Oplem Kadetem ojcem rozwiózł po mieście ponad 2000 tysiące egzemplarzy gazety, z których sprzedał jednak zaledwie kilka. - Przerażony sam zacząłem sprzedawać gazety, z ręki. Udało się ściąć stratę do 60 procent zwrotów – mówił "Forbesowi".

Żelazna konsekwencja
Pierwsze miesiąc funkcjonowania „Kolportera” (tak nazwał firmę Klicki) był tragiczne. Ogromne straty i rosnące długi sprawiły, ze znalazła się na granicy upadku. Uratowała ją jedynie niefrasobliwość „Wyborczej”. - Byłem uparty, lecz po kilku miesiącach moja sytuacja finansowa, delikatnie mówiąc, nie była najlepsza. Nie miałem pieniędzy, żeby zapłacić "Wyborczej". Dzięki Bogu, tam też przeżywali stadium organizacji i przez pierwsze pól roku zapominali o wystawieniu faktur – podkreśla Klicki.

Klicki wiedział jednak, ze wciąż jest na dorobku. Bojąc się wziąć kredyt, cały zysk firmy przeznaczał na inwestycje. Samowystarczalność była priorytetem. Na początku Kolporter miał siedzibę w podrzędnej kamienicy, a pracownicy korzystali z mebli samodzielnie skręcanych przez Klickiego. - Pierwsze biurka powstały w warsztacie, który sam rozkręcałem. Projekty były nasze, robota ręczna, metoda chałupnicza – opowiadał. Dla Kolportera rozwozili gazety studenci przed zajęciami i taksówkarze po pracy.

Ciężarówkę dostawczą kupił dopiero wtedy, kiedy gazety nie mieściły się w samochodzie osobowym. – Praktycznie pierwsze dziesięć lat istnienia Kolportera to biznes pod kreską i gonienie punktu zero. Dobrze, że mieliśmy dodatnie przepływy finansowe, szybciej ściągaliśmy pieniądze z punktów sprzedaży, niż musiałem płacić wydawcom – twierdzi Klicki

Koloporter zaczął przynosić zyski po pięciu latach działania. Z czasem firma zaczęła otwierać własne saloniki prasowe, gdzie można było spokojnie przejrzeć każdą gazetę. Klicki rozumiał bowiem, że klient chętniej kupuje produkty, które może dotknąć. Inni dostrzegli sukces Kolportera i poszli jego śladem. W szczytowym okresie na rynku działało 200 dystrybutorów prasy. Firma Klickiego była jednak najsilniejsza i przejęła konkurencje.

Szkodliwe hobby
W 2003 roku spełnia swoje marzenie i inwestuje pieniądze w trzecioligowy klub piłkarski Korona Kielce. Klicki marzy o budowie potęgi i awansie do Ekstraklasy. Ściąga dobrych piłkarzy, zatrudnia znanych trenerów. Korona szybko pnie się w górę - po dwóch latach wchodzi do najwyższej klasy rozgrywkowej, a w Kielcach powstaje jeden z najnowocześniejszych stadionów w Polsce. W 2008 roku wychodzi jednak na jaw afera korupcyjna. Okazuje się, że kielecka drużyna kupiła sobie awans do Ekstraklasy. Klicki zaprzecza, że wiedział o nielegalnym procederze i sprzedaje zespół miastu za symboliczną złotówkę. Tak kończy się przygoda prezesa Kolportera ze światem „wielkiego/małego” futbolu.