Pukała do mnie chęć wolności i swobody, a ja otworzyłem jej drzwi. Czyli opowieść o tym, jak pracować i być szczęśliwym

O, jej, tylko nie artysta. Nie lubię tego słowa, bo dziś ono jest strasznie śliskie. Słowo artysta dziś straciło wartość, bo artysta dziś to, każdy celebryta. Ktoś kto bardziej się pokazuje niż cokolwiek robi. Dlatego wolę myśleć o sobie jak o rzemieślniku, a o tym co robię, jako o rzemiośle.

Poszedłem do technikum elektronicznego, bo po pierwsze, technik elektronik miał być prestiżowym zawodem, zawodem z przyszłością, a po drugie elektroniką, podobnie jak motocyklami też się interesowałem... póki nie kazano mi się jej uczyć (śmiech), następna szkoła zresztą zniechęciła mnie do “wielkiej sztuki”, ale w zasadzie można powiedzieć, że to właśnie tamto technikum pchnęło mnie w kierunku, który zaprowadził mnie do miejsce, w którym teraz jestem.

Też właśnie tak pomyślałem. Można więc zrozumieć, że po lekcji czułem się jak skazaniec, który wie, że kary nie zdoła uniknąć. I dostałem. Miałem namalować poczet królów polskich.

I bardzo się do tego przyłożyłem. Przyniosłem go potem nauczycielowi, a on nie krył zachwytu. Co więcej od razu pobiegł pokazać moje rysunki innym nauczycielom w szkole i tak nagle stałem się sławny. Nawet sam dyrektor zamówił u mnie obraz i zorganizowano mi w szkole wystawę moich prac. Nagle zaczęły mnie zauważać dziewczyny. To były czasy. Ale wracając do tematu. Nauczyciele zaczęli mnie namawiać, by właśnie rozwijać się dalej w kierunku artystycznym, bo trzeba wykorzystać talent i iść za ciosem. Tak więc po technikum zdałem na wydział artystyczny w Lublinie.

Gdzie mi pewne jej aspekty obrzydzili raczej, bo sztuka oczywiście nadal mnie pociąga. Myślę, że to kwestia niezrozumienia się. Na uczelni wśród kadry przeważali zwolennicy sztuki współczesnej, sztuki abstrakcyjnej. A ja wolałem klasykę i realizm. Wierzyłem, że solidny warsztat to tak naprawdę podstawa do dalszego artystycznego rozwoju i późniejszych eksperymentów. Nie potrafiłem i nie potrafię pojąć jak może istnieć odpowiedź bez pytania, a pani potrafi? A dziś, i to spotykałem właśnie na mojej uczelni, tworzy się odpowiedzi, nie konstruując pytań. W czasie studiów napatrzyłem się więc na wiele sytuacji, gdy prowadzący zajęcia mówił: „namaluj obraz, potem dorobi się do niego filozofię”. Dla mnie to chore.

Idąc na wystawę, idę z nadzieją że to, co zobaczę wkradnie się do moich myśli i długo pozostanie jako towarzysz refleksji, a bardzo często ogarnia mnie frustracja i zawód.

Z jednej strony trochę na pewno tak, bo jak nie ma buntu, to i nie ma nic nowego. Tylko że mam wrażenie, że dziś także bunt ma twarz marazmu. Bo buntujemy się przeciwko buntowi. Zataczając tym samym koło i hołubiąc status quo. Nie tworzymy dziś w sztuce nic nowego, poza powielaniem współczesności. I dlatego według mnie próżno dziś mówić o kreatywności czy innowacyjności w obecnych koncepcjach artystycznych.

Było mi całkiem dobrze. Miałem dobrą płacę, ciekawe zajęcie, fajnych współpracowników, co więcej do pewnego momentu uważałem, że praca na etacie to ideał.

Tamtego dnia wróciłem, ale te pytania już zostały zasiane i zaczęły we mnie kiełkować.

Mój kolega męczył mnie bym mu namalował na gitarze portret synka. Bardzo mu na tym zależało, więc nie dawał mi spokoju. W końcu zgodziłem się, ale nie wiedziałem jaka technika byłaby najbardziej odpowiednia do tego typu malowidła. I wtedy właśnie przypomniał mi się ten człowiek z aerografem, którego dawno temu pokazał mi w piśmie kolega.

Postanowiłem zaeksperymentować z tą techniką. Wyszło naprawdę dobrze, ale co więcej zobaczyłem jak duże możliwości daje ta technika i jak wielkie pole do popisu przede mną otwiera. Postanowiłem się jej przyjrzeć. W międzyczasie wymalowałem też komuś kask, który ktoś inny potem zobaczył i postanowił zrobić sobie taki sam. I tym sposobem zacząłem malować kaski i dostawać nowe zlecenia na motocykle. W końcu było tego tyle, że nie można już było pracować etatowo i jednocześnie ogarniać się ze zleceniami.

Nie. I z pewnością nie żałuję swojej decyzji. Nawet jeśli zdaję sobie sprawę, że kokosów na tej pracy nigdy nie zbiję, to jednak mam coś na czym zależało mi zawsze o wiele bardziej niż na pieniądzach. Niezależność. Nie muszę się godzić na każde zlecenie, mogę sobie dłużej pospać, gdy mam na to ochotę, bądź w ogóle nie iść do pracy danego dnia. Bardzo to wszystko sobie cenię, a że z kasą i zamówieniami jest różnie. Nie szkodzi. Obecnie doszedłem już do stanu, gdzie nie muszę się martwić i szczególnie zabiegać o kolejne zlecenia.

Wiem, ale to mój wybór. Wychowywałem się w biednej rodzinie i jak inni, którzy nie zaznali wcześniej dobrobytu mogłem postawić wszystko na jedną kartę i stanąć na głowie, by odmienić ten los, by żyć odwrotnie. Rzecz w tym, że mnie odpowiada pewien stan ubóstwa i godzę się z nim.

Ja w ogóle mało planuję i staram się nie wybiegać z planami przyszłość, lecz doceniać to, co tu i teraz. Owszem chciałbym, żeby mój aerograficzny biznes jeszcze trochę się rozwinął, ale doceniam pocztę pantoflową i nie chcę popaść w inny rodzaj niewoli – kierat pracy. Lubię to co robię, ale lubię też parę innych rzeczy.

Tak. Zawsze chciałem być nauczycielem. I teraz jakoś też po części to realizuję, bo np. daję korepetycje osobom, które chcą się dostać do szkoły plastycznej itp.

Staram się zarazić ich pracą nad warsztatem. Bo sam talent moim zdaniem to jeszcze za mało, by być dobrym w tym, co się robi. Jeśli przyjmiemy, że talent jest jak płomień, a praca jak drzewo, to łatwo wydedukujemy, że im więcej pracy włożymy, tym większy płomień uzyskamy, tym więcej wydobędziemy z naszego talentu.

Chciałbym, żeby młodzi ludzie to zrozumieli, bo być może wówczas znaczenie słowa artysta wróci na właściwe tory, sztuka znów stanie się twórcza, a praca będzie rzemieślniczym wytwarzaniem rzeczy, a nie tylko ich masową produkcją.