Nie planował kariery, nie zabiegał o pieniądze, ale zarabia na swojej pasji - pszczelarstwie. "To dziś bardzo modne"

Pierwszy raz wizja związania się z pszczelarstwem pojawiła się w życiu Marcina Sudzińskiego pod koniec szkoły podstawowej. Wówczas jego klasa, w ramach poszerzania horyzontów odnośnie wyboru przyszłej szkoły, pojechała z wychowawcą na wycieczkę do Pszczelej Woli. Tam uczniowie lubelskiej podstawówki, mieli zapoznać się z zawodem pszczelarza i zorientować w programie nauczania w znajdującym się tam technikum.

- To było urokliwe miejsce – wspomina Marcin Sudziński. - Łąki, przestrzenie, zielono. Internat tonący w słońcu i drzewach, park, zwierzęta. Poczułem, że jeśli gdzieś miałbym się dalej uczyć, to bardzo bym chciał, by było to właśnie tam. Nie myślałem jednak wtedy o pszczelarstwie. Myślałem o klimacie jaki tam panuje. I w zasadzie przez cały okres technikum, nie tyle zawód, co ludzie w szkole i w internacie zajmowali najważniejsze miejsce na drabinie moich wartości.

Problem w tym, że nie pociągała go fotografia cyfrowa z jej fascynującymi możliwościami, jakie dają nowe technologie, ale ta retro powstała w XIX w. i niełatwa w wykonaniu, ani obróbce. Wyjątkowo dziś zresztą niszowa. On jednak nie myślał, że inwestując swój czas i nakłady finansowe w zdobycie „średniowiecznych” umiejętności, nie wróży mu zbyt dobrze na przyszłość. Bo przecież już nikt, a przynajmniej rzadko kto idzie dziś do fotografa, by utrwalić jakiś etap w życiu swoim lub swoich bliskich na zdjęciu.

Dziś w dobie selfie, samowyzwalaczy, drukarek fotograficznych i programów graficznych, tylko ekscentrycy pozwalają sobie na takie zabiegi. Mimo to fotografia tradycyjna zafascynowała Sudzińskiego i oddał się jej całkowicie. Kilka lat później zaowocuje to rozszerzeniem umiejętności o technikę kolodionową. Nisza niszy.

- Pociągała mnie twórczość Pietera Bruegla Starszego. Zapoznając się z jego pracami, natrafiłem na wykonanym przez niego tuszem, a mało znany obraz pt. „Pszczelarze” - opowiada Sudziński. - Okazało się, że obraz ma swoją tajemnicę, że bez detektywistycznej historii w tym wypadku się nie obejdzie. Oczywiście wciągnęło mnie to i znów byłem po uszy zagłębiony w historii pszczelarzy z XVI wieku i na tropie rozwiązania zagadki związanej z ich powstaniem. Moja praca magisterska jak poprzednia licencjacka, znów nawiązywała do pszczół.

Pisanie pisaniem, ale od tego pszczelarzem się nie zostaje. Z dyplomami speca od kultury, Marcin Sudziński znalazł po studiach etat w instytucji z kulturą związanej i znów pszczoły poszły w odstawkę. Jednak nie na długo, bo nawet tam go znalazły.

- Najpierw mój szef postanowił spróbować hodowli pszczół i poprosił mnie, bym mu pomógł założyć pasiekę – mówi Sudziński. - Pomogłem, ale wówczas naszło mnie, by również sobie postawić kilka pni, bo przynajmniej bliscy z rodziny będą mieli dobry miód, a sąsiedzi wkoło, dorodne plony. Postawiłem za domem u rodziców w Czerniejowie osiem pni (pień to ul plus rodzina czyli rój, jednym słowem czynny ul), z których jak się okazało udaje mi się pozyskać całkiem sporo dobrej jakości miodu. A potem przyszły kolejne zamówienia.

Słowem, Sudziński ze swoimi umiejętnościami genialnie wstrzelił się w rosnące zapotrzebowanie rynkowe na specjalistów od pszczół i zakładania pasiek. Obecnie ma zlecenia na założenie dwóch pasiek, jednej w Centrum Lublina i jednej pod Nałęczowem. Tą pierwszą zamówiło u niego Centrum Spotkania Kultur. Pasieka ma stanąć na dachu budynku zajmowanego przez CSK, 30 m nad ziemią.

Jak jednak przyznaje, jego samego wielka pasieka nie interesuje. - Widziałem jak się robi miód hurtowo, na sprzedaż do sklepów – opowiada. - Skupuje się miód od pszczelarzy, którzy przetrzymują go w metalowych beczkach. Taki naturalny miód stojąc, zawsze ulega krystalizacji. Jednak zakłady przetwórcze, muszą go upłynnić, by go rozlać do słoików, co zatem robią? Wkładają do beczki grzałkę i podgrzewają do 90 stopni, by się szybciej i skuteczniej stopił. Płynny miód jest bardziej atrakcyjny dla klienta, jednak w wyniku takiego procesu traci on większość swoich leczniczych, prozdrowotnych składników. Także myśląc o rozbudowie własnej pasieki, myślę o takiej, z której uda mi się sprzedać miód bez konieczności oddawania jego nadmiaru do zakładów przetwórstwa spożywczego.

Założenie Sudzińskiego wynika z jego głębokiego wewnętrznego przekonania, że to już naprawdę ostatni dzwonek dla ludzi, by się obudzili i zaczęli stawiać na jakość, a nie na ilość.

- Osobiście przekonałem się o takiej konieczności, gdy miałem 34 lata – wspomina. - Zaczął mi wtedy rosnąć brzuch, zacząłem mieć problemy ze zdrowiem. Pewnego dnia spojrzałem prawdzie w oczy i powiedziałem sobie: „dość”. Musiałem przewartościować swoje dotychczasowe priorytety i dokonać radykalnych zmian, by nie brnąć w coraz większą destrukcję. Zacząłem zwracać uwagę na to co jem i skąd pochodzi to jedzenie. Zacząłem dbać o kondycję zarówno fizyczną, jak i psychiczną. Postawiłem na jakość. I moje życie zmieniło się na lepsze. Niestety wiem także, że tam gdzie pojawia się ilość, szybkość, ekonomia, tam jakość odchodzi na dalszy plan. Tak więc odrzuciłem to, co tej ostatniej nie zapewnia.

Sudziński sam zauważa, że w życiu dostaje wiele, choć nawet o to nie prosi i o to nie walczy nachalnie, za wszelką cenę. Dlatego kiedy czas i okoliczności pozwalają dzieli się wiedzą, jaką zdobył i która idzie z nim przez życie. W przyszłości myśli nawet, by jeszcze szerzej rozwinąć to dzielenie się, tworząc specjalne miejsce dla ludzi, którym podobnie jak jemu obecnie w duszy gra, i którzy chcą rozwijać swoje życie w oparciu o jakość.