Rafał Ferber założył fanpage "Mordor na Domaniewskiej" dla zabawy. Dziś zarabia na nim miliony... lajków

Otwieram agencję social-media na bazie doświadczeń z „Mordorem”. Zgłaszają się klienci, którzy mówią, że chcieliby zrobić z nami jakąś akcję. Mamy fanpage na 100 000 użytkowników i musimy im tłumaczyć, jak on działa, że nie zawsze jest dobrym miejscem na reklamę. W tej chwili komercyjnie prowadzę kilka fanpage'ów.„Mordor” to jest nasz okręt flagowy. Nie zarabiamy na nim, ale pokazujemy na jego przykładzie, jak potrafimy rozkręcić biznes w internecie. Nazywamy się Runaways, bo chcemy uciec z tego „Mordoru” i wyciągać z niego ludzi, którzy pracują dla nas po godzinach, tych oświeconych orków. Wykorzystuję też doświadczenia z prowadzenia portalu global.net.pl oraz innych projektów internetowych, w których biorę udział.

Miałem taką sytuację, że wrzuciłem zdjęcie SMS-a, którym zwolniono pracownika. Wymazałem numer telefonu, ale było imię „Ania” oraz nazwa firmy. Kilka godzin później zadzwonił do mnie kolega, który pracował w tej firmie, że przyszli do niego z działu prawnego z prośbą o kontakt do mnie, bo pojawia się nazwa firmy w niekorzystnym świetle. Usunąłem, bo ja – Rafał Ferber – nie miałbym szans w starciu z prawnikami dużej firmy. Mam też ciekawsze rzeczy do robienia niż kłócenie się z nimi.

Innym razem wrzuciłem zdjęcie lodówki, na której była kartka „Ukradłeś mi jedzenie”, na firmowym papierze, z logo. Dla mnie to było neutralne. Ale po paru godzinach dostałem maila, że znak tej firmy jest znakiem chronionym i "prosimy o usunięcie".

W 2005 roku założyliśmy z kolegami portal global.net.pl, który dziś już nie funkcjonuje. Miał być konkurencją dla Wprost, Polityki i innych tygodników opinii. Wychodziliśmy z założenia, że czytelnictwo prasy papierowej będzie spadało – i nie pomyliliśmy się. Niestety, ten biznes nam nie wyszedł. Byliśmy za młodzi, popełniliśmy trochę błędów.

Pomysł był dobry. Pozyskaliśmy ćwierć miliona od inwestora, mieliśmy w tamtym czasie około 100 000 unikalnych użytkowników. Ale pokłóciliśmy się ze wspólnikiem i inwestorem. Nie zadziałała chemia. Nie było też pieniędzy. Byliśmy za młodzi, za dumni.

Później sprzedawałem rozwiązania B2B. Tam poznałem, jak działają korporacje. Na przykład zrozumiałem, że nawet jak rozwiązanie, które proponujemy, jest dla firmy najlepsze – może nie przejść, bo narusza interesy kogoś wewnątrz. Uczyłem się tych gier korporacyjnych.

Zawsze mnie ciągnęło do świata finansów. W 2009 roku zacząłem pracę w firmie doradztwa finansowego. Potem trafiłem do banku.

W banku, w którym pracowałem, piąłem się po tej korporacyjnej drabince. Od zwykłego doradcy do dyrektora oddziału. Od orka do uruk-hai’a. Nauczyłem się trochę, odłożyłem kasę i postanowiłem założyć własny biznes, ale znowu się nie udało.

Założyłem z kolegą firmę zajmującą się inwestycjami alternatywnymi. Mieliśmy fajny pomysł, ale to był czas po Amber Gold. Przekonanie ludzi do inwestowania w cokolwiek graniczyło wtedy z cudem. Bez dużego kapitału, dużych znajomości, nie było możliwe. Musiałem wrócić do innego korpo.

Dobrze się odnajduję w środowisku korporacji, dobrze je rozumiem i potrafię w nim funkcjonować. Jestem na tyle elastyczny, że potrafię się odnaleźć w korpo, ale i we własnej działalności. W pierwszym wypadku będzie mnie wkurzało np. to, że szef jest idiotą, bądź procedury są bez sensu, a w drugim, że klienci płacą faktury trzy miesiące po terminie.

Kiedyś była służba wojskowa, która kształtowała charakter. Uważam, że dzisiaj, jeśli ktoś nie wie co chce w życiu robić, powinien popracować trochę na call-center, trochę w sprzedaży bezpośredniej i trochę w korporacji. To da mu ogląd świata i twardą szkołę życia.

Mam znajomych, którzy poszli do korpo i po godzinach coś jeszcze robią. Są świetnymi grafikami, programistami. Kiedy pytam ich, dlaczego nie odejdą, odpowiadają, że tu mają podstawę, bezpieczeństwo, pieniądze na kredyt. Nazywam ich oświeconymi korposzczurami. Biorą z korpo to, co jest do wzięcia, nie dadzą się zarżnąć, a przy okazji robią fajne rzeczy dla siebie.

„Mordor” to stan umysłu. „Mordor” może dotyczyć każdego z nas, bez względu na wielkość firmy, czy miasto. Najgorzej jest, jak do małego przedsiębiorstwa przychodzi ktoś z korporacji. Jest nauczony tabelek, krzyczenia na ludzi i przenosi to do nowej firmy. To wszystko jest w głowie. Na „Mordorze” obśmiewam korporacje – ale jest ogromna rzesza ludzi, którzy w tym świecie się odnajdą i nie ma w tym nic złego.

Czytają nas zarówno orkowie – ci, którzy zaczynają pracę w korpo – ale też osoby na średnich stanowiskach, a nawet dyrektorzy i zarządy. Dostarczamy rozrywkę ludziom, którzy pracują, a nie jesteśmy przy tym strasznie angażujący. Nasz fan nie jest taki, jak użytkownik Kwejka czy Demotywatorów. Nie ma czasu samemu przygotowywać treści. Jest konsumentem, a nie prosumentem rozrywki. Często „Mordor” przeglądają ukradkiem na komórce, bo Facebook na firmowych komputerach jest zablokowany.

Ludzie ciągle się śmieją z lodówek, z których ktoś kradnie jedzenie. Beznadziejne zachowanie w toaletach. Toalety dostarczają mi bardzo dużej ilości kontentu. Z kilku firm mam takie instrukcje, jak się zachowywać w toalecie. Korki uliczne, żarciki biurowe – to evergreeny. Ostatnio ludzie przysyłają zdjęcia odjechanych ogłoszeń rekrutacyjnych.

Jedna rzecz, która jest trochę niepokojąca, to fakt, że rzeczy okołopolityczne dzielą – choć samej polityki staram się unikać. Ale ostatnio, jak wrzuciłem kartkę z napisem „Komitet Obrony Detergentów”, z informacją, że zginął płyn do mycia naczyń, ludzie zaczęli się pod nią wyzywać. Tak spolaryzowane jest społeczeństwo.