Zrobił międzynarodową karierę w korporacji. Dziś maluje bizantyjskie ikony

– Cechował mnie egoizm, ludzi traktowałem na zasadzie kontraktu, łącznie z żoną. Czyli ja ci dam coś, a ty mi za to dasz coś innego. Nie na tym polega życie. Praca w korporacji ma sens, gdy ma się rodzinę, którą trzeba utrzymać. Ja jej dziś nie mam. W innym przypadku to tylko bezsensowne pomnażanie majątku, które nie jest mi do niczego potrzebne. Wolę żyć w zgodzie ze sobą – wyznaje.

Przed wyjazdem z Polski Roman podjął decyzję o rozstaniu z miłością swego życia. Po trzech latach w Singapurze dała jednak o sobie znać tęsknota i Roman zadzwonił do żony, by złożyć życzenia na Święta Bożego Narodzenia. Wyczuł, że w jej głosie jest chęć jego powrotu. Poza tym tkwił w singapurskim bagnie, bo grupa przestępcza zaczęła zajmować się również przemytem narkotyków i Roman postanowił się w to dalej nie mieszać.

Roman zaczął pracę w IBM. Był tam menedżerem. Jego życie zdawało się wreszcie być na właściwych torach. Aż do pewnej nocy, kiedy dosięgnęła go sprawiedliwość.

Przyszła policja z długą bronią i oskarżyła go o udział w grupie przestępczej za sprawy sprzed sześciu lat. Roman został aresztowany, przesiedział 200 dni. Na szczęście dostał wyrok w zawieszeniu i mógł wyjść na wolność. W międzyczasie u żony pojawił się rak. W więzieniu Roman bił głową w kratę i prosił Boga, by cierpienie przeszło na niego. To była pierwsza modlitwa w jego życiu. Po wyjściu założył firmę doradczo-szkoleniową, chciał odpracować dawne grzechy, zaczął pracować ponad siły. Początkowo firma osiągnęła wielki sukces, miała 4 mln zł obrotów rocznie.

– Roman był kierownikiem projektów. Uczył innych ludzi, jak kierować dużymi projektami. A jego projekt życia się zawalił w momencie aresztowania pod każdym względem: osobistym i zawodowym. Uznał, że to dobry znak, by zmienić coś w swoim życiu – kontynuuje Jóźwiak-Rodan.

Dziś Roman jest rozwiedzionym ojcem dwudziestoletniej córki. Jak mówi, stracił wszystko, co miało dla niego jakąkolwiek wartość. I doszedł do wniosku, że chce być sam i nie pragnie więcej korporacyjnej sławy. Wybrał życie pielgrzyma. Udało mu się częściowo odbudować relacje z córką.

Roman został bez pieniędzy. Zaczął pielgrzymować, pukając od drzwi do drzwi. Najpierw była piesza pielgrzymka z Częstochowy na Giewont. Później poszedł do Rzymu. Po 5 tygodniach dotarł do grobu św. Piotra. W Alpach dostał rower od Austriaków i przebył jednośladem połowę drogi. Przeszedł też bez żadnych środków pieszo z Polski do Moskwy i z powrotem. To łącznie 4500 km.

Zaczął malować ikony bizantyjskie w swojej małej pracowni. Jak się wyraził, chciał się „przeczołgać, przepalić, coś w sobie zniszczyć”. – To dla niego przede wszystkim modlitwa, niewidzialny znak widzialnej łaski, polegający na tym, że osoba, która nie ma uzdolnień plastycznych, może również pisać ikony – opowiada Jóźwiak-Rodan.

Dziś Roman wiedzie skromny żywot ikonopisarza. Dostaje za to co prawda "co łaska" i zarabia na kursach ich pisania przy jednym z kościołów, ale nie ma to charakteru komercyjnego. Zdarza się też, że odmawia napisania ikony, gdy wyczuwa, że ktoś nie jest na to gotowy, np. biznesmen, który proponuje mu godziwy zarobek. Z drugiej strony, potrafi wykonać dla kogoś ikonę nawet, gdy ta osoba nie da mu ofiary.

Obecnie na platformie crowdfundingowej Polak Potrafi są zbierane środki na realizację "Pielgrzyma". – Film powstawał drogą bardzo niezależną. To były prywatne środki, bez wsparcia telewizji i Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej. Budżet się skończył, postanowiłem spróbować wydać film na płycie DVD, Blueray, w internecie. - tłumaczy Jóźwiak-Rodan.