Żelazna dama polskiego biznesu. "Życie składa się głównie z porażek, ale to wzmacniająca prawda"

Ja? Kontrowersyjna?

Drugim może być fakt, że ja się nie umiem układać, gdy jestem o czymś przekonana, idę w zaparte, może stąd mi przyczepiono taką opinię. Wiem, co jest moją wartością, znam swoje zadania i cele, oczywiście popełniam błędy, jeśli ktoś mi je wskaże, stać mnie na to, by raz jeszcze przemyśleć, czy miałam rację. Ale jak ktoś mnie próbuje szantażować, podchody robić, to wie pan, sto diabłów we mnie wstępuje.

Wiem, jak bardzo mentorzy są potrzebni, jak bardzo ja swego czasu potrzebowałam kogoś, kto podzieli się wiedzą.

Gdy pracowałam jeszcze w Grupie UniCredit, organizowaliśmy tego rodzaju program dla całej korporacji. Pracowało w niej wówczas 160 tys. osób, ok. 100 tys. kobiet, z czego na wysokich stanowiskach 7-8 proc. Podobne dysproporcje występowały w innych organizacjach. Wtedy wytypowano ambitne, perspektywiczne osoby z różnych oddziałów firmy do mentoringu, ja byłam jedną z mentorek.

Tak, były takie sytuacje, gdy niejako wieszałam się na kimś, wysysając jego wiedzę, informacje, próbowałam dowiedzieć się, jak coś zrobić, czego nie robić. Ludzie mają bardzo różnorodne doświadczenia, uszczknięcie ich części tylko wzbogaca innego człowieka. To nie był ustrukturyzowany mentoring, nie jak dziś.

Tak, ale to inna sytuacja. Pracownik niekoniecznie odbierze pozytywnie moje uwagi, może przyjąć postawę „czepia się, a ja wiem lepiej”. Między zwierzchnikiem, a pracownikiem, nie powinno być żadnego połączenia emocjonalnego, a to bardzo istotny czynnik w mentoringu.

Tak. W takich relacjach mentee i mentor wzajemnie dzielą się nie tylko wiedzą, ale i doświadczeniem życiowym. Nie da się rozwijać tylko zawodowo, bez rozwoju prywatnego. Zresztą, mam takich mentee, którzy po latach wracają, już jako wysoko postawione osoby, chcą się spotkać niezobowiązująco, pogadać, pokazać zdjęcie dziecka. Ja, obca kobieta, stałam się dla nich kimś bliskim. Taka więź jest bardzo pozytywna.

To bym nie przyjęła, bo to porażka na starcie. Złe założenie sprawia, że zadanie się nie uda.

Dokładnie.

Głupota, lenistwo i kłamstwo.

Nie lubię uogólniania. Ale owszem, staliśmy się roszczeniowi, jako społeczeństwo. Młodzi chcą zarabiać dużo, pracować mało, mieć wolne wszystkie popołudnia. Starsi są roszczeniowi w kontekście służby zdrowia, wysokości emerytur, darmowej komunikacji miejskiej.

Mamy tu do czynienia z pewnego rodzaju dewaluacją etosu pracy. Jako społeczeństwo zachłysnęliśmy się wszyscy wolnością wyboru zawodu. Raz, wynikającą z wolności gospodarczej, która stworzyła nowe profesje, a dwa – z wolności politycznej, bo sukces zawodowy przestał być uwarunkowany przynależnością do jednej słusznej partii. To prowadzi nas do kolejnego elementu.

Wzrósł dobrobyt społeczeństwa. Mamy zaspokojone podstawowe potrzeby, w sklepach niczego nie brakuje, więc człowiek nie chce tyrać 15 godzin na dobę. Woli zrobić coś innego. I teraz, społeczeństwa się bogacą, by żyć wygodniej i pracować mniej. My jesteśmy zapatrzeni na społeczeństwa zachodnie, które swój kapitał kumulowały znacznie dłużej i mogą sobie na to pozwolić. Wtedy powstaje dysonans. Zrozumiałam to dogłębnie, gdy rozmawiałam kilka lat temu z przyjacielem z Grecji.

To wychodzi w indywidualnych rozmowach. Są tacy, którzy chcą po prostu mnie poznać, porozmawiać. Zwykle chcą coś zmienić. W sobie, w karierze, w organizacji, w której pracują, tylko nie wiedzą, jak to zrobić. Pamiętam dokładnie, co powiedziała jedna z moich mentee, bardzo mi się to podobało. Przyszła i oznajmiła, że jej się wszystko w głowie poplątało i ktoś musi to rozplątać. Ona sama już postawiła sobie diagnozę, potrzebowała ukierunkowania. Ogólnie to duża wartość takich programów – ci ludzie przychodzą, bo chcą coś tworzyć, nie muszą, chcą.

Nie, i to z różnych przyczyn. Czasem mentee nie wie, po co przyszedł, choć wydaje mu się, że wie. Czasami oczekują od mentora rozwiązania problemu, nie nakierowania na rozwiązanie, czasem ułatwienia przejścia danej ścieżki, jeśli mentor jest wpływową postacią. To się nie udaje.