Rozwój osobisty może zniszczyć człowieka. "Obudził się we mnie wewnętrzny krytyk na sterydach"

– Niespodziewanie nadmiar rozwoju osobistego poważnie podkopał moją pewność siebie – wyznaje w rozmowie z INNPoland.pl. – Jeśli korzysta się z niego umiejętnie i z umiarem, to człowiek autentycznie lepiej radzi sobie w życiu. Jednak nieustanne czytanie, słuchanie, oglądanie treści o tym, jak być lepszym, może wpędzić w kierat i w końcu doprowadzić do myślenia, że wszystko robi się źle. Bo przecież można lepiej – zauważa.

– Ambitne cele nierzadko okazują się mało realne. Wtedy przychodzi rozczarowanie i rozwój wiąże się z przeżywaniem negatywnych emocji, niezadowoleniem z siebie. W taką pułapkę najczęściej wpadają osoby otwarte na nowe doświadczenia, gotowe do testowania siebie w różnych sytuacjach oraz ekstrawertycy i perfekcjoniści – wyjaśnia ekspertka w rozmowie z INNPoland.pl.

Bywa, że rozwój osobisty staje się celem samym w sobie, a osoby zaangażowane w pracę nad sobą, organizują całe swoje życie wokół szukania okazji do rozwoju.

– Następuje przesunięcie uwagi życiowej w kierunku udziału w warsztatach, procesach coachingowych, czytania książek, zdobywania wiedzy. Bywają nawet przypadki uzależnienia od różnego rodzaju przedsięwzięć rozwojowych - udział w eventach czy warsztatach rozwojowych, staje się jedyną motywacją w życiu i jedynym, bardzo wąskim źródłem zadowolenia i dobrego samopoczucia – tłumaczy psycholog.

– Takie dobre rady można - za przeproszeniem - o kant dupy potłuc. Masz konkretny przepis na życie, który przecież świetnie działa! Ci sami znajomi, którzy ci doradzają, podziwiają cię za sukcesy, które odnosisz właśnie dzięki swojej uber-determinacji. Traktujesz więc takie uwagi jak przytyki, a w najlepszym razie niechciane porady ludzi, którzy cię nie rozumieją. Historię Patricka Batemana odebrałem jako... komplement - gość ma idealne ciało, piękne mieszkanie na Manhattanie, wspaniałą pracę, potrafi odizolować się od emocji. Ideał! – wspomina z gorzką ironią Igor.

W działaniach rozwojowych kluczowy jest umiar. Jak tłumaczy dr Kozak, ważne, aby dokonywać rozwoju stopniowo. Zdobyte podczas samorozwoju nowe odkrycia należy najpierw zintegrować z samym sobą, wprowadzić je do własnego życia i dopiero po tym, jak „nowe staje się już znanym” podejmować kolejne kroki rozwojowe.

– Jeśli chcemy za dużo w zbyt krótkim czasie, działania te prowadzą do dezintegracji i powodują poczucie przytłoczenia – mówi.

– Kiedy się obudziłem? Refleksja przyszła, gdy usłyszałem, że ludzie dziś za bardzo masturbują się wiedzą, bo jest to cholernie przyjemne. Chcą się dużo nauczyć, więc wydają kilka koła na szkolenie i potem myślą, że są bogami. Na szkoleniach sprzedaje im się dopaminę w wersji: „w szkole i na studiach uczyłeś się głupot, dopiero teraz będziesz mądry”. My to łykamy i zamiast inwestować w siebie, przeinwestowujemy – twierdzi.

Jak wspomina, w pewnym momencie partner zaczął jej samej wytykać lenistwo i rozwojową apatię. – Kiedy on szedł grać w squasha z kolegami z pracy, ja zostawałam w domu i oglądałam serial. Wieczorami, leżąc w łóżku, robił notatki z webinara, a ja szłam spać. Docinał mi, niby w żartach, że leniuszek ze mnie i może coś bym z tym zrobiła, ale wiedziałam, że próbuje mnie zmotywować. Podsuwał mi pod nos książki, jak powinnam lepiej zarządzać swoim czasem – opowiada.

Niedługo potem Kamila i jej chłopak rozstali się. Dziewczyna rozpad związku tłumaczy różnicą charakterów i celów życiowych. Choć nie sądzi, że głównym winowajcą był rozwój osobisty, to nie umniejsza jego roli w decyzji o podążaniu innymi ścieżkami. – On chyba nadal tak intensywnie inwestuje w siebie, a ja mogę w spokoju oglądać seriale i leniuchować – śmieje się.

Igor pierwszy krok do poradzenia sobie z problemem - czyli zdanie sobie z niego sprawy - ma już za sobą. Podobnie jak Marcin, intensywny rozwój osobisty na razie odłożył na półkę "Na później". Nie zamierza szukać pomocy psychologicznej.